Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 128

126
BREIÐFIRÐINGUR
hann var farinn að fúna eftir þrjátíu ár og því hættulegur. Eitt
mitt fyrsta verk var að fjarlægja gálgann, lengja sliskjuna uppá
bakkabrún, smíða sterkan járnsleginn sleða á hjólum og á
hann útvíðan kassa undir varning, gróf svo út plan, þar sem
gálginn hafði verið og klæddi það timbri.
Þegar skip kom næstu ferð, sögðu skipverjar mér, að á leið
suður hefðu þeir rætt talsvert um þennan nýja vitavörð, og að
það fífl mundu þeir verða að flytja burt eftir næsta hálfan
mánuð. En heldur lengdist í þeim tíma, því ég var þar aðeins í
tuttugu og fimm ár eða frá 1960 til 1986. Vitinn var byggður
1930 og frá þeim tíma til 1960 eða í þrjátíu ár höfðu verið
fjórtán vitaverðir eða rúm tvö ár hver.
Gestagangur
Meðan ég var á Hornbjargsvita gerðist margt frásagnarvert,
sem engin tök eru á að rita hér; verð þó að geta þess er ánægju-
legast var.
Eitt kvöld í byrjun ágústmánaðar var lamið á útidyrnar. Þar
voru þá komin kona og karlmaður, barnaskólakennarar frá
Edinborg í Skotlandi, er höfðu tekið uppá því að ferðast um
Hornstrandir með fjórtán börn, fimmtán til sautján ára gömul;
öll úr fátækrahverfum borgarinnar. Þau komu nú öll holdvot
austan frá Barðsvík eftir fimm stunda göngu í bölvuðu sudda-
veðri. Hjúin spurðu mig hvort þau mættu tjalda nálægt húsinu.
Tjalda? hváði ég undrandi. Tjalda? Bara inn með hópinn. Inn.
Kjallari hússins var eins og allt þarna hreinn og heitur og
þar var sturta. Hópurinn var drifinn þangað, börnin öll úr föt-
um sínum og svo í notalegt bað úr sturtunni. A meðan týndum
við hjónin saman hrein og góð fót af mismunandi stærðum, er
þau svo klæddust; síðan að eins rausnarlegu matborði og kost-
ur var á. Mikið hlógu þau að hvert öðru í þessum misstóru og
mislitu flíkum er þau voru í. Hress og kát kröfðust þau þess að
fá að þvo upp eftir borðhaldið og gera hvaðeina annað er
þyrfti að gera og þau gætu gert. Svo sannarlega var þetta
yndislegur hópur, og fögnuður okkar hjóna ekki síðri yfir því