Breiðfirðingur - 01.04.1997, Síða 123
HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
121
Hlunnindi vitavarðar
Yfirleitt eru vitar á útskögum og því örreytiskot. Þó var þessi
aðstaða reiknuð til hlunninda og því hluti af kaupinu, jafnvel
talið hlunnindi að geta dregið fisk úr sjó. Þetta er arfur frá
bændasamfélaginu og gilti t.d. á Hornbjargsvita til árins 1966.
Eg keypti af forvera mínum þrjár gimbrar og hrúta. Árið 1968
voru ærnar orðnar tuttugu. Ég hafði ekki hundsvit á skepnum,
en eitt gat ég gert: Ég gat alið þær vel, og það svo að síðustu
sex árin sem ég hafði þær fékk ég árvisst 29-30 lömb. Þarna er
feikna sumarbeit og fræg í sögum.
Þar fékk ég að sjá, hversu sjálfstæður einstaklingur hver
kind er. Það var skemmtileg reynsla. Sumar voru stoltar og
reistar og hreinar, aðrar subbulegar og fúllyndar. Sumar blíð-
lyndar og mannelskar svo furðu gegndi. Að lokum voru þetta
orðnir slíkir vinir mínir, að ég mátti hvergi birtast, þá komu
þær til mín, og ég gat ekki orðið drepið lömbin. Ég sendi því
allan hópinn til slátrunar á Isafirði. Veturinn áður hafði fót-
brotnað hrútlamb. Ég setti á hann spelkur. Síðan dekraði ég
við hann heima í kjallara. Hann varð mikill vinur minn og
einnig tvævetla, blíðlynt dýr. Þegar búið var að setja hópinn út
í bát í Hornvíkinni, stukku hrúturinn og tvævetlan upp úr
bátnum, og allir bjuggust við að þau myndu hlaupa á fjall.
Nei, takk. Þau stönsuðu hjá mér. Auðvitað voru þau tekin. En
það voru dimm ský yfir Hornvíkinni daginn þann.
Ég hafði kött og hund, en ekki lengi. Ketti gat ég ekki haft,
því að þeir drápu alla snjótittlingsungana, sem komu í hópum á
vorin. Við ólum feiknin öll af snjótittlingum alla vetur og
keyptum marga komsekki handa þeim. Svo voru það vinir
mínir, tófurnar. Það er einstakt að lifa þá tilfinningu að gera
villidýr að vinum sínum. Milli 10 og 15 kjötskrokkar fóm í það
hvem vetur að ala tófurnar. Til jafnaðar lágu þetta á milli 6 og
10 tófur fyrir framan húsdymar á vetuma, næstum eins og
heimalningar. Það er dýrðartilfinning að vita af þeim þar. Þær
átu jafnvel úr höndum manns, sumar. Ein át úr hendi minni inni
í forstofu. Ef ég á eftir að sakna nokkurs frá Hornbjargsvita, þá