Breiðfirðingur - 01.04.1997, Page 139

HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
137
um hússins. Þegar hann á leiðinni burt ætlaði að taka yfirhöfn
sína af snaganum, þá datt hún niður, án þess hann kæmi við
hana. Þetta var talið boða feigð: Maðurinn fórst á leið til næsta
bæjar. Nema hvað um það. Þegar ég ætlaði að taka úlpuna
mína af snaga í forstofunni, þá datt hún niður, án þess að ég
teldi mig koma við hana. Auðvitað hefur hún hangið tæpt og
ég eitthvað nuddast utan í hana.
Neðst í Bjarginu austanverðu er skúti við fjöruborðið. Þar
stöðvast oft belgir og kúlur. Þegar ég kem að honum, þá liggur
framan við hann feikna klakahella, sem sýnilega var komin að
því að falla niður. Gegnum miðja helluna hafði sjórinn étið
allbreiða geil inn í skútann. Þar sá ég bæði kúlur og þrjá belgi.
En einmitt þegar ég ætlaði að skríða inn í geilina og ná í dótið,
þá datt mér í hug sagan um karlinn, og aldrei þessu vant þá
hörfði ég frá þessu. Hvur vissi nema hellan hryndi yfir mig?
Hafði ekki karlinum verið boðuð feigð með því að yfirhöfnin
hans féll niður, alveg eins og hjá mér? Ég sneri því frá og hélt
undir Fjalir. Á leiðinni þangað og til baka að klakahellunni
hugsaði ég mikið um karlinn og frakkann og komst að þeirri
niðurstöðu, að mér væri ekki sæmandi að láta söguna um karl-
inn og úlpuna fylla mig marklausum hindurvitnum, belgjum
og kúlum yrði ég að ná. Og það gerði ég, skreið inn í geilina,
batt snæri í allt draslið, en varlega þó, mjakaði mér svo út og
hafði langan spotta, áður en ég dró allt saman niður í fjöruna.
En viti menn. Ég var ekki kominn nema svo sem 20-30 metra
frá klakahellunni, þegar hún hrundi niður. Undir henni hefði
ég steindrepist. Það setur að mér geig, þegar ég minnist þessa.
En svona gerðist það.
Álög? Ég hef enga trú á slíku. Á Hornbjargsvita bjóða allar
aðstæður upp á eitthvað líkt því, sem fyrir mig hefur komið
þar. Þar að auki hef ég sífellt verið að taka áhættu, og hvað er
þá eðlilegra en að eitthvað þessu líkt gerist? Ég hef blátt
áfram verið að bjóða hættunum heim. En ég slapp vel frá
þessu öllu. Það er svo saga sem menn mega geta í. Kringum
allt landið er ógrynni af álagablettum og öðru slíku. Auðvitað
var alltaf eitthvað voveiflegt að koma fyrir fólk, sem rauf