Breiðfirðingur - 01.04.1997, Síða 24

22
BREIÐFIRÐINGUR
„Ég veit ekki, hvort hún hefur heitið það, kannski er nafnið
minn tilbúningur. En hvað sem því líður man ég glöggt, að ég
lærði þetta þulubrot, þegar ég var í Lárkoti, þá fimm eða sex
ára og hef engan heyrt fara með það síðan.
Gengu þær til brunna,
þvoðu hendur og munna.
Gengu þær svo langa stund,
að sól skein í heiðarmund.
Tók hann upp sinn tygilhníf,
systra beggja lét hann líf.
Móðir mín raulaði þetta oft, líklega alla þuluna, þótt ég hafi
ekki numið nema þetta brot.“
- Steinninn í Höfðafjöru?
„En fyrst, væni minn, dálítill formáli. Foreldrar mínir flutt-
ust að Búlandshöfða aldamótamótaárið. Sá bær er í þjóðbraut,
hvort heldur er inn í sveit eða út á nes. Þá, og reyndar lengi
síðar, var fjaran undir Búlandinu mikil beitunáma. Tveim og
þrem skipshöfnum gat stundum legast þar vegna veðurs. Vildi
þá verða ásett hjá okkur, því að helst var leitað heim að Höfða.
Var stundum ekki hægt að drepa niður fæti á baðstofugólfinu
auk þess sem verið var í öllum rúmum. Eitthvað var reynt að
þægja þessum mönnum í drykk, en nesti held ég að þeir hafi
flestir haft með sér, því að þeir gátu búist’við að komast ekki
heim samdægurs.
Fjaran á Höfða var, eins og reyndar víðar, gósenland fyrir
böm, og sóttum við systkinin, sem vorum sjö, sex bræður og
ein systir, mikið í fjörana til leikja. Þar var steinn nokkuð stór
og öðravísi að lit og lögun en aðrir steinar. Ég tók ástfóstri við
hann, sat undir honum, reyndi að klifra upp á hann og var oft að
klappa honum. En svo líða mörg ár og ég er í fyrsta sinn að
rölta um kirkjugarðinn við Suðurgötu í Reykjavík. Sé ég þá
marga steina þar, sem hafa sama lit og steinninn minn í Höfða-
fjöru. - Enn líða mörg ár, ég á leið um æskustöðvar mínar og