Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 144
142
BREIÐFIRÐINGUR
snúa á skepnuna. Ég sótti helvítamikinn kaðal oní kjallara,
batt annan enda hans í handriðið og hinn utan um sjálfan mig:
Við skyldum sjá hvor hefði það. Svo byrjaði ég að skríða.
Steypt stétt liggur frá tröppunum niður á sliskjuplan, en
eina sex metra frá mælahúsinu. A hana hafði hlaðist klaki og
af honum bjóst ég við örlitlu vari fyrir skæðustu rokunum. Ég
komst á móts við mælahúsið, en við fyrstu tilraun að komast
þvert yfir stéttina þeyttist ég blátt áfram þá lengd er ég hafði
gefið út af kaðlinum án þess ég fyndi ég snerti jörð.
En ég væri ekki búinn að vera hérna í fjórtán ár, ef þrjóskan
væri mér ekki í blóð borin, þrátt fyrir að ég sé áhlaupamaður
að eðlisgerð. Ég hálfdró mig að tröppunum, gerði aðra tilraun
og aftur aðra án árangurs. Djöfullinn eigi hann. I fjórðu
tilraun, er ég lá enn nú við stéttina í beinni línu niður af mæla-
húsinu, gekk hann yfir með þvílíkum ofsa, að engu var líkara
en jörðin tæki andköf og sjálfur ég jafnframt. Augnablik var
eins og myndaðist lofttómt rúm í varinu af hinni litlu mishæð
á stéttinni og í kringum mig. Ég þreifaði ósjálfrátt um vit mér,
það virtist ekkert loft framar. En þetta stóð andartak.
Jafnframt þessu gerðist annað hversu fáránlegt sem það
virðist. Það var sem ég fengi skilning á fyrirbæri er ég taldi
mig hafa fengið skýringu á, en var undir niðri aldrei ánægður
með. Það var á þeim tiltektum síritandi loftvogar að mynda
breiðan óreglulegan feril á blaðið í vondum veðrum. Það lá
við borð að ég gleymdi mér við þessa uppgötvun. Eldri skýr-
ing var sú, að þetta starfaði af því, að húsið nötraði og þar
með loftvogin í mestu vindrokunum. Svo sannarlega yrði ég
að ganga úr skugga um þetta þegar ég kæmi inn. En hvað um
það. Að lokum gat ég klórað mig að mælahúsinu og þar varð
ég að troða mér inn í grindina svo að mér gæfist tóm til að
binda kaðalinn fastan, svo hægt væri að þræða sig eftir honum
við næstu veðurtöku, ef með þyrfti.
En þetta var ekki þar með búið. Ég varð að opna húsið,
lesa af mælunum og koma glasinu undir mælinn eða honum
ofan í glasið. Með herkjum tókst mér þetta, en ég mátti nær
aldrei hvorugri hendinni sleppa, og yrði mér það á að losa um