Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 19
GULLKISTA LANDSINS
17
í Þjóðólfi 1872 segir svo:
- LAXVEIÐIN hefir verið einstaklega góð og mikil hér yfir
allt land, eins norðanlands sem sunnan. En samt virðast það
öfgar nokkrar, sem um það er í munnmælum haft, að bónd-
inn á Laxamýri í Þingeyarsýslu hafi tekið inn í sumar á 6.
þúsund dala fyrir sína veiði eina. - Kaupmaðrinn James
Ritchie frá Peterheað á Skotlandi flutti nú út héðan nál.
32.000 punda af niðr soðnum laxi, allt úr Borgarfirði, og
var þó löngu hættr að taka laxinn áðren úr veiðinni fór að
draga þar efra, því hann þraut bæði efni í niðrsuðuílátin og
jafnvel skotsilfr meðfram.31'
Þegar kom að lögum um laxveiði dugði ekki minna til hlið-
sjónar en bæði norsk og ensk lög um þau efni og var þeim
dreift meðal þingmanna. Hinum „fornu veiðilögum” var ekki
lengur „lotning sýnd”, og farið var að líta svo á að laxinn væri
óþrjótandi. Þrefað var um hvort kjósa ætti þriggja eða fimm
manna nefnd til þess að íhuga málið, og gaf það Jóni
Hjaltalín, landlækni, tilefni til þess, sem von var, að minna
þingmenn á það, og koma með þá dapurlegu og neyðarlegu
athugasemd, að þeir höfðu fellt tillögu um að kjósa nefnd sem
gæti „hjálpað til að vernda líf og heilsu barna”. Þingmenn
virtust engu skeyta þessu og héldu áfram þrefinu.
Svo virðist sem með tilkomu byssunnar hafi veiðináttúran
glæðst með mönnum í sambandi við veiði á öllu sem mátti
skjóta, ásamt meiri hagnaðarvon. En í sambandi við laxinn
kom enn annað til sögunnar. Útlendingar voru farnir að kaupa
lax „og borga hann dýrum dómum”. Það stóðust menn ekki
heldur. En þegar veiðin var um það bil að þverra, átti hið
opinbera að koma til skjalanna með því að vaka yfir almenn-
ingsheillum og setja lög.