Breiðfirðingur - 01.04.1997, Side 133

HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
131
hanns í Öxney, greip fram í og sagði: Lofið Jóhanni litla að
bjóða í. Hann borgar. Og ég fékk kassana. Fyrir bláfátækan
dreng eins og mig er aldrei sá pening, voru tvær krónur auð-
ævi. Og hversu stoltur var eg ekki þegar ég færði Magnúsi
þetta á tilskildum tíma. Þá klappaði karlinn mér á kollinn.
Þegar ég fór af vitanum átti ég orðið sextán þúsund bindi af
úrvals bókum, og hef ætíð síðan keypt bækur fyrir hvern eyri
er ég átti umfram nauðþurftir. Og þótt ég hafi sjaldan meðtek-
ið innihald bóka nema til að vera rétt viðræðuhæfur um efni
þeirra, þá eru mér ávallt minnistæð orð Stefáns Zweigs, að
gott (eða vandað) bókasafn væri betra en nokkur háskóli. Ef
nokkur leið er til þess, þá sofna ég aldrei nema útfrá bók. Þá
vil ég minnast þess, sem ég er stoltastur af í öllum mínum
bókakaupum og tíu ára bóksölu í Lækjargötu, sem var að á
einni viku eignaðist ég allar Biblíur er prentaðar hafa verið á
íslensku, Guðbrand, Þorlák og Steinsbiblíu og áfram til dags-
ins í dag. Ég veit ekki til þess að nokkrum hafi tekist það á
jafn skömmum tíma.
Alagatrú storkað
Bátlaus var ekki hægt að búa þarna. En vegna sjógangs varð
að draga hann upp á bakka þegar haustaði. Það var oft streð
fyrir einn mann, en bátur var óhjákvæmilegur. Þetta er matar-
kista, ef menn nenna að bjarga sér. Og miklir möguleikar á
rekanum. Þarna er nógur fiskur, þetta tíu til tuttugu mínútna
ferð frá landi, eftir að kominn er miður júlí. Fugl ótæmandi og
egg úr Bjarginu. Timbur, kúlur og belgir með allri strandlengj-
unni. Að vísu mismunandi, en ávallt töluvert. Til dæmis var
óhemju timburreki árin 1965-1966 og þá náði ég í marga
skipsfarma af úrvals timbri. Nær allt staurar, 9-12 metrar á
lengd og allt að faðmur á breidd, jafnvel meira. Það gat oft
verið basl að koma því í sjóinn, draga það heim á bátnum og
koma því svo upp á bakkann, ekki síst fyrir einn mann, sem
gekk þó ekki heill til skógar.
Eins og síðar segir féll á mig húsveggur, eftir þrjá mánuði