Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 150

148
BREIÐFIRÐINGUR
ANNAÐ UNDRIÐ: því við það að guðinn hörfar finnst mann-
inum aukast fæmi sín og þor, því við hvem áfanga öðlast hann
brot af þeim eiginleikum, er hann taldi guðinn búa yfir. Hann er
því á réttri leið. Örvaður þeirri tilfinningu heldur hann áfram, og
áfram hörfar guðinn, allt að næsta sjáanlegu fjalli.
Við rætur þess staðnæmist maðurinn: litast um, horfir í
gaupnir sér og hugleiðir það er áunnist hafði, skynjar aukinn
styrk sinn, þekkingu og yfirsýn á því er við hefur borið. Þó
fylgir óvissa þessum ályktunum, því enn er hann hálffrumstætt
dýr, vanmáttugt fálmandi manndýr andspænis öllu því óræði
er umlykur guðinn og þeim óljósa vanstyrk er virðist í undan-
haldinu. En eins og áður magnast manninum þróttur úr þess-
um geig. Hann veit nú þegar að hann hvorki má né getur
hrökklast til baka, því með sama árangri og áframhaldi hefur
hann allt að vinna. Þeir vitsmunir er honum höfðu áunnist við
huglægar stimpingar við guðinn, verða að koma honum
áleiðis að hugsanlegu marki, sem hann veit þó ekki hvert er.
Og nú leitar á manninn sú tvíræða hugsun: fyrst guðinn
hafði upphaflega sett á sig mannsmynd með því að skapa
manninn í sinni mynd og þá jafnframt mannlega eiginleika, þá
virtist ekki fráleitt fyrir manninn að reyna að nálgast hann
meira en orðið var og leita hjá honum svara við einhverju því
er honum hafði vitrast, því á þeirri leið sem farin var, hafði
hann fundið, að í hverju því svari er hann hafði hugleitt við
þeim spurningum er á hann leituðu, var þensla, víðari hugsýn.
En hann lét það ógert, því af þeirri reynslu er hann hafði orðið
fyrir, taldi hann sig vita að þögull mundi guðinn hörfa, ef ekki
að, þá út fyrir endamörk þeirrar þenslu, er maðurinn vænti sér
af svarinu. En hvað var maðurinn orðinn af sjálfum sér, hinni
takmörkuðu þekkingu, hversu meðvitaður um hlutverk sitt á
þessari möguleikaríku jörðu, er lá fyrir fótum hans? Hafði
hann ályktað rétt, brugðist rétt við því er gerst hafði?
Þann tíma er hann dvelur við rætur fjallsins, sækja því að
honum ótal frjóar litríkar hugmyndir úr því umhverfi er hann
hafði séð yfir. Jafnframt talar hann við sjálfan sig um guðinn,
og hvort nokkurs sé af honum að vænta annars en þess er var