Breiðfirðingur - 01.04.1997, Page 162

160
BREIÐFIRÐINGUR
Það er með ólíkindum, að aldrei skyldi koma að mér ótti,
aldrei nokkurt volæði, og þótt ég mókti annað slagið, þá var
ég oft með fullri meðvitund. Sem áður sagði kom að mér sú
hugsun að biðja guðinn um hjálp, en fannst það raunar fráleitt,
því ef guðinn var til og hafði skapað mig, þá hlyti hann að
hafa ætlast til að ég stæði mig eins og fullgildur maður á þess-
ari jörð, án þess ég héngi volandi fyrir framan ímynd hans.
Hins vegar var mér nærtæk hugsun um dauðann og nær viss
um að allt væri búið með honum. Eitthvað úr fyrri reynslu
minni gerði mig sáttan við þann mikla jöfur. Þann tíma er ég
var þarna kvaddi ég með þeirri vissu, að djúpt í vitund sinni
óttast maðurinn ekki dauðann sem slíkan, heldur mun ráða
mestu hin sára kvöl er rís við þá hugsun að hverfa fyrir fullt
og allt frá þeim er hann elskar ásamt þeim gildum öðrum er
lífið hefur veitt honum.
Afram þokaðist tíminn án mikilla óþæginda, ég var rólegur
með þá tilfinningu að hér biði ég dauðans. Undir morgun rann
á mig djúpur höfgi er ég svam í til hádegis, að ég tók að
rumska og snúa til höfði undan heitum strokum er fóru um
andlit mitt og lágu eymdarlegu ýlfri. Þarna var kominn hund-
ur, er rak trýnið framaní mig og sleikti mig ákaft. Svo heyrði
ég kallað á hundinn, er lét sem ekkert væri. Aftur var kallað,
og þá spratt af vörum mér hróp. Það var ekki fyrr dáið út en
yfir mér stóð maður er spurði, hvurn fjandann ég væri að gera
þarna. Og nú gerðist það, sem kannske er örðugast að trúa í
tengslum við þetta slys. Ég svaraði honum skýrri eðlilegri
röddu eins og ekkert væri að mér, að ég væri slasaður. Hann
hnusaði við og taldi þetta leikaraskap af mér, því hann þekkti
mig og vissi að ég var ekki vanur að fara troðnar slóðir. En
þegar ég hinn rólegasti sagði honum að ég væri fótbrotinn og
kannski með skemmdan hrygg og hefði legið þarna alla nótt-
ina, þá heyrði ég hann segja: Guð hjálpi mér, og jafnskjótt var
hann horfinn og hundurinn með honum.
Þótt ég væri vaknaður, þá svam samt í mér óvissa um hvort
þetta hefði verið raunveruleiki og að ég yrði sóttur, og með þá
hugsun lá ég án frekari heilabrota, þar til ég heyrði í bílflautu