Breiðfirðingur - 01.04.1997, Side 97

MINNINGAR ÚR SAURBÆ
95
En ég var heppinn að fá kollsteypuna í káetu skipstjóra því þar
fyrir fékk ég létt verk að standa við stýrið og hlýða skipunum
skipstjóra míns og þar með læt ég þessari frásögn lokið.
Fyrsta stúlkan mín
Eitt vorið sem ég var í lausamennsku og var nýkominn heim
frá sjómennsku þá átti ég heima á bæ sem heitir Saurhóll. Þar
átti einnig heima kona sem hét Halldóra Snorradóttir. Dóttir
hennar Margrét sem dvalið hafði í Reykjavík tvo síðastliðna
vetur en komið heim tíma úr sumrunum kom heim litlu á eftir
mér og þetta sumar tókust með okkur ástaræfintýri og var hún
hjá mér við heyskap. Þá átti ég kindur mínar einmitt á næsta
bæ, Kverngrjóti því þar ætlaði ég að hafa fé mitt næsta vetur
og vinna hjá þeim bónda það sem hann þyrfti eftir að ég hefði
lokið heyskap mínum og þar til ég færi um næstu áramót
suður til sjósóknar eins og venja mín hafði verið.
Við vorum saman á hverju balli og lifðum saman eins og
kærustupörum sómir, enda var ég þess fullviss um mitt sumar
að hún var orðin ófrísk af mínum völdum. Þar með var
ákveðið að þegar ég kæmi suður um áramót, þá opinberuðum
við því hún ætlaði suður á undan mér. Hún hafði unnið á sama
stað og ætlaði að gera það fram eftir vetrinum. Svo leið tíminn
eftir að hún fór og ég fékk ekki bréf frá henni. Fannst mér
þetta nokkuð undarlegt en ég fékk kveðju frá henni í bréfum
sem hún skrifaði móður sinni, en lét samt kyrt liggja.
Svo þegar ég kem suður um áramótin og sé hana fyrsta
sinni, sé ég að hún hefur sveran og mikinn giftingarhring á
hendi og hafði þá verið hringtrúlofuð um vorið áður en hún
fór vestur, vélstjóra af skipi sem var búinn að vera í siglingum
allt sumarið. Þegar þau hittast segir hún honum hvernig komið
er fyrir henni, og hann segir henni að hann sleppi henni ekki,
barnið verði sitt. Og hún kom fram við mig þarna eins og hún
hefði aldrei séð mig. Þetta fór ansi illa í taugar mínar og sér-
staklega að vera þannig sviftur föðurrétti.
Eftir að barnið fæddist, sem var stúlka, var það skírt nafninu