Breiðfirðingur - 01.04.1997, Qupperneq 83

MINNINGAR ÚR SAURBÆ
81
konar umrenningur, hún var biluð á sönsum og gat ekki verið
nema stuttan tíma á hverjum bæ, enda sá hreppurinn þannig
fyrir henni alla hennar æfi, og hún varð gömul kona. Það voru
ekki nein hæli eða vistarverur þá til eins og nú er orðið, svo
það voru allir búendur hreppsins skyldaðir til þess að taka
hana tíma og tíma og auðvitað foreldrar okkar eins og aðrir.
Við krakkarnir vorum hrædd við hana vegna þess ljóta orð-
bragðs sem hún hafði, og hvað hún var ægilega vond á milli,
en þetta voru svo stuttir tímar sem hún þurfti að vera á hverjum
bæ að það bjargaði. Stundum kom til okkar kona sem var þá
nokkra daga og hún var vel þegin af okkur krökkunum vegna
þess að hún lét okkur sitja hjá sér í rökkrunum og sagði okkur
svo margar sögur fallegar að við hlökkuðum alltaf til.
Sá siður ríkti þá að sofið var þar til kom að því að sinna
kúm í fjósi, og ekki voru þá önnur ljós en grútarlampi með
fífukveik sem var hengdur á rúmmara um miðja baðstofuna.
Þessir rúmmarar voru stoðir sem voru settar niður í gólfið og
upp undir sperrurnar sem héldu súðinni uppi og þar í voru
negldir rúmstokkarnir og þannig mynduðust þessi svokölluðu
stafgólf í þessum gömlu bæjum.
Samskipti okkar við foreldra voru með prýði, því það sem
okkur var sagt að gera, gerðum við alltaf möglunarlaust, enda
alltaf beðin vel og okkur sagt þannig til að við vorum viljug
að hlýða, aldrei sagt til með skipunartón, enda þótti okkur svo
vænt um þau að við vildum allt gera eins og þau báðu um,
enda samkomulag okkar krakkanna mjög gott. Við sem yngri
vorum litum upp til systur okkar, Ingibjargar, sem var elst og
var orðin fluglæs þegar hún var fimm ára og hún kenndi okkur
að þekkja stafina og svo kepptumst við, hvort okkar yrði fljót-
ara að muna sem fljótast það sem okkur var sýnt og við áttum
að muna alla æfi, þannig gekk þetta til.
Foreldrar okkar
Lárus Jónsson og Ragnheiður Guðbrandsdóttir voru bæði mjög
bókneigð og þótt lítið væri um tíma, þá held ég að þau hafi