Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 116

114
BREIÐFIRÐINGUR
Síðar um daginn fékk ég orðsendingu frá þeim í BSRB og
ég beðinn að mæta á skrifstofu þeirra. Er ég kom þangað voru
þar fyrir Kristján Thorlacíus, Haraldur Steinþórsson, ráðu-
neytis- og einnig vitamálastjóri. Og eitthvað virtist þungt í
mönnum, því ekki kom til mála að ég fengi að taka þátt í um-
ræðum um málið, heldur var mér sagt að fara inní tómt her-
bergi, er var þar hjá, og þar var ég látinn dúsa meðan málið
var rætt. Þegar þeir svo töldu útrætt hvert einstakt atriði máls-
ins, þá var Haraldur sendur til mín og látinn ganga úr skugga
um hverjar undirtektir mínar yrðu. Svo faglega stóðu þessir
ráðamenn BSRB að þessu. Hvílík dýrð
Og nú gerðist það er enginn átti von á, að á þeirri einu klst.
er þetta stóð yfir, hækkuðu laun vitavarðarins á Hornbjargi úr
kr. 60.000, á ári í kr. 600.000 og annarra vitavarða í hlutfalli
við verkefni, vinnutíma og aðstæður. Jafnframt fengum við
orlof í mánuð á fullum launum. En ekki kom þá til mála að
viðurkenna konuna sem aðstoðarmann né ætla henni nokkur
laun, hvernig sem ég fór að. Að ná þessu fram í fyrstu lotu og
á jafnskömmum tíma var raunar viðburður, en þó ekki nema
brot miðað við þann rétt er við áttum.
En áfram hélt baráttan og ekki andskotalaus, og lítið betra
en á frumstigi launabaráttu á Islandi. Níu ferðir þurfti ég að
fara til Reykjavíkur, áður en lauk þessari launabaráttu minni.
Mér var neitað um ferðir suður og ég var rekinn norður.
Bolvíkingar kunnu söguna af einni tilraun minni til að
komast suður því samtalið fór um talstöð. Eg þurfti að komast
suður til samninga. Vitaskipið var statt við Isafjörð. Eg kallaði
í það og spurði skipstjórann hvort hann gæti ekki sótt mig og
flutt svo til Isafjarðar. Hann taldi það sjálfsagt, en til þess yrði
hann þó að fá samþykki vitamálastjóra. Bæði ég og Bolvík-
ingar heyrðum þegar skipstjórinn spurði vitamálastjóra hvort
hann mætti ekki sækja Jóhann og skutla honum á ísafjörð?
Svarið var stutt og kalt: Jóhann hefur ekkert að gera í bæinn.
Skipstjórinn sagði þá, að það þýddi víst ekkert að segja
Jóhanni það, því fengi hann ekki að komast með þeim, þá
næði hann sér bara í bát á kostnað vitamálstjórnar. Það varð