Breiðfirðingur - 01.04.1997, Blaðsíða 159

HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
157
honum vestan garri með frosti og gekk á með élsvörtum
hryðjum. Þá mundi ég það, að karlarnir í þorpinu fyrir ofan
voru vanir því seint á haustin að beita fé sínu í nesinu, en
sækja það þegar veður spilltist og reka í hús. Og nú ásótti mig
sú hugsun að koma mér sem fyrst útúr húsinu og fylgjast með
því hvort einhverjum karlinum kynni ekki að bregða fyrir. Frá
þeim einum gat ég vænst hjálpar.
En þetta virtist ekki björgulegt. Kominn var miður október,
óþverra veður og klukkan fimm síðdegis þegar ég hóf verkið,
og því skammt í rökkur. Sálrænt ástand mitt var nánast furðu-
legt. Hálfómeðvituð örvænting hafði þrýst fram viðbragði er
knúði fram orðin „Vertu nú rólegur“, er ég heyrði mig mæla
upphátt. Úr því var engu líkara en mér væri hulið hvernig ég
væri á mig kominn líkamlega, því ekki örlaði á annarri skímu
en um einhvern mann, er kynni að koma, og úr hvaða átt?
En hver sem orsökin kann að vera, þá kom ekki að mér sú
hugsun að rétta úr mér, þegar ég hreyfði mig af stað, heldur
skreið ég á fjórum fótum, hægt og bítandi fram að útidyrum,
er til allrar blessunar stóðu opnar, því fyrr um daginn hafði ég
fjarlægt gömlu hurðina með það fyrir augum að setja nýja í
staðinn, en það dróst úr hömlu. En útlitið var ekkert björgu-
legt, því þegar ég rak höfuðið útfyrir þröskuldinn, lamdi mig
vestan hryðja. Ég varð því sem fyrst að koma mér í skjól aust-
ur fyrir húsið. Þaðan átti ég að geta séð til mannaferða. Þang-
að skreiddist ég yfir þunnt snjólag, og kominn í hlé hnipraði
ég mig saman fast við vegginn.
Það var sársauki í berum fætinum, er flæmdi af mér það
slen er á mér hafði verið, og við lauslega athugun gapti við
mér blóðug ristin, höggvin í sundur til hálfs. Þótt ótrúlegt sé,
greip mig enginn ótti, aðeins lömuð hugsun, að þetta væri bara
svona, engin rishá von önnur en að birtast kynni maður í leit
að kindum sínum. Ég lá því grafkyrr, horfði aðeins í dvínandi
birtu á þann stað sem líklegt væri að maður færi um, ef hann á
annað borð kæmi. Og svo gerðist undrið. Ég heyrði hundgá og
útúr rökkrinu birtust maður og hundur í sextíu til sjötíu metra
fjarlægð. Við snöggvakta hugsun bylti ég mér til, ætlaði að