Breiðfirðingur - 01.05.2015, Blaðsíða 140

BREIÐFIRÐINGUR140
um og barnar vinnukonuna. Slíkt skilur eftir sig sár. „Því gastu ekki
hundskast til að láta það þar sem þú ert vanur,“ segir Agnes við bónda
sinn sem hún ól alls fimmtán börn og finnst hann því ekki þurfa að róa á
önnur mið. Og hún dembir á hann vísunni sem á eftir að lifa meðal niðja
hans um ókomna tíð og halda framhjáhaldi hans á lofti:
Hnúta bastu meinin mest
mjög til lasta hraður.
Þetta gastu gert mér verst
guðlausasti maður.
En böndin við Norðurlandið eru sterk, þar hríslast ræturnar um heiðar
og dali öld fram af öld. Ljóðabréfin berast milli landshlutanna. Ólafur
faðir Björns er þreyttur á baslinu og þráir betra líf í ellinni. Ingibjörg
kona hans er oft veik á sálinni og heilsulítil. Víst er erfitt að segja skilið
við Bæjarhreppinn þar sem hann hefur svo oft riðið blekfullur á sprett-
inum kveðandi vísur og kyrjandi ljóð. En nú er svo komið að hann efast
um að hann hafi hey fyrir reiðhestinn sinn og þá er fátt til bjargar.
Að Ingibjörgu konu hans standa að vísu sterkir stofnar. Daníel afi
hennar var hreppstjóri á Þóroddsstöðum og svo er Daníel bróðir hennar
dannebrogsmaður, hreppstjóri og stórbóndi á Þóroddsstöðum í Hrúta-
firði. En hann er nokkuð ölkær og hefur jafnan tvær brennivínstunnur á
stokkum, aðra heima en hina niðri í naustinu. Það hefur sínar skýringar.
Þau Daníel og Valgerður kona hans eru miklar mæðumanneskjur. Öll
börn þeirra dóu í æsku nema einn sonur sem andaðist rúmlega tvítugur.
Þau Daníel og Valgerður ólu líka upp Hannes, elsta son Ólafs og Ingi-
bjargar, en einnig hann tók sjórinn eins og áður sagði.
Gleðimaður
Ólafur Björnsson var mikill gleðimaður og hestamaður. Hann var með
betri hagyrðingum sinnar samtíðar. Hann var fjörmaður og hagorður,
segir í Dalamönnum. Honum þótti sopinn góður og Daníel Daníelsson,
dóttursonarsonur hans á Hvammstanga, sagði mér að húsfreyjurnar í
Bæjarhreppnum hefðu beðið Guð að hjálpa sér þegar Ólafur Björnsson