Tímarit Máls og menningar - 01.09.2010, Blaðsíða 61

H i n n
TMM 2010 · 3 61
Það varð löng þögn. Ég spurði:
– Í Malagnou númer 17, gegnt rússnesku rétttrúnaðarkirkjunni?
Hann svaraði játandi.
– Fyrst svo er, sagði ég ákveðinn, heitið þér Jorge Luis Borges. Ég er
líka Jorge Luis Borges. Árið er 1969 og við erum í Cambridge.
– Nei, svaraði hann með röddu minni, sem virtist þó ögn fjarlæg.
Eftir smástund sagði hann með áherslu:
– Ég er hér í Genf, á bekk nokkrum skrefum frá Rón. Vissulega er
undarlegt að við líkjumst, en þér eruð miklu eldri, með grátt hár.
Ég svaraði honum:
– Ég get sannað fyrir þér að ég lýg ekki. Ég ætla að segja þér hluti sem
ókunnugur maður gæti ekki vitað. Heima eigum við mate­tekrús úr
silfri á snákafæti, sem langafi okkar kom með frá Perú. Þar er líka silfur­
þvottaskál, sem hékk úr hnakki hans. Í skápnum í herberginu þínu eru
tvær raðir af bókum. Þrjú bindi af Þúsund og einni nótt Lanes, með stál­
stungu og minnispunktum skrifuðum með smárri skrift á milli kafla,
latnesk orðabók Quicherats, Germanía Tacitusar á latínu og í útgáfu
Gordons, Don Kíkóti í útgáfu Garniers, Tablas de Sangre eftir Rivera
Indarte, með áritun höfundar, Sartor Resartus eftir Carlyle, ævisaga
Amiels og – falin á bak við hinar bækurnar – er pappírskilja um kyn­
lífsvenjur á Balkanskaganum. Ég hef heldur ekki gleymt kvöldi á fyrstu
hæð við Duborgtorg.
– Dufour, leiðrétti hann.
– Jæja þá. Dufour. Er þetta nóg?
– Nei, svaraði hann. Þetta sannar ekki neitt. Ef mig er að dreyma er
eðlilegt að þér vitið það sem ég veit. Langdregin upptalning yðar er til
einskis.
Andmæli hans voru réttmæt. Ég svaraði honum:
– Ef þessi morgunn og þessi fundur okkar eru draumur, hljótum við
báðir að telja að okkur sé að dreyma. Kannski hættir okkur að dreyma,
kannski ekki. Augljós skylda okkar, á meðan á þessu stendur, er að
viðurkenna drauminn, rétt eins og við höfum viðurkennt alheiminn og
að hafa verið getnir og að sjá og anda.
– Og ef draumurinn varir áfram? spurði hann kvíðafullur.
Til að róa hann og róa mig lét ég sem ég væri fullur öryggis og sagði:
– Draumur minn hefur nú þegar varað í sjötíu ár. Þegar öllu er á
botninn hvolft er ekki til sá maður sem er ekki með sjálfum sér þegar
hann vaknar. Það er að koma fyrir okkur núna, nema við erum tveir.
Viltu ekki vita eitthvað um fortíð mína, sem er framtíð þín?
Hann játti því án þess að segja orð. Ég hélt áfram örlítið hikandi: