Tímarit Máls og menningar - 01.09.2010, Side 65

H i n n
TMM 2010 · 3 65
fyrir því að við gátum ekki skilið hvor annan. Við vorum of ólíkir og of
líkir. Við gátum ekki leikið hvor á annan og það gerði samræður okkar
erfiðar. Hvor okkar var skopstæling hins. Aðstæðurnar voru of óvenju­
legar til að geta varað miklu lengur. Það var tilgangslaust að ráðleggja
honum eða rökræða við hann, því óflýjanleg örlög hans voru að vera sá
sem ég er.
Skyndilega rifjaðist upp fyrir mér ein af fantasíum Coleridges. Ein­
hvern dreymir að hann sé í paradís og sem sönnun þess er honum gefið
blóm. Þegar hann vaknar er blómið við hlið hans.
Mér datt svipað ráð í hug.
– Heyðu, sagði ég, ertu með pening á þér?
– Já, svaraði hann. Ég er með tuttugu franka eða svo. Ég bauð Símoni
Jichlinski á Krókódílinn í kvöld.
– Segðu Símoni að hann muni stunda lækningar í Carouge og hann
muni gera margt gott … jæja, gefur þú mér einn peninginn?
Hann tók upp þrjá silfurpeninga og nokkra minni. Án þess að vita
hvað mér gekk til rétti hann mér einn af þeim fyrrnefndu.
Ég lét hann fá einn af þessum undarlegu amerísku seðlum sem, burt­
séð frá virði þeirra, eru allir jafn stórir. Hann skoðaði hann ákafur.
– Þetta getur ekki verið, hrópaði hann. Hann er merktur með ártalinu
1964.
(Mánuðum síðar sagði einhver mér að peningaseðlar eru ekki merktir
með ártali.)
– Þetta er kraftaverk, náði hann að segja, og kraftaverk hræða mann.
Þeir sem voru vitni að upprisu Lasarusar hljóta að hafa verið fullir
skelfingar.
Við höfum ekkert breyst, hugsaði ég, alltaf sömu bókmenntatilvís an­
irnar.
Hann reif seðilinn í tætlur og setti peningana í vasann.
Ég ákvað að henda mínum í ána. Bogi silfurpeningsins sem hvarf
ofan í silfraða ána hefði getað gefið sögu minni lifandi mynd, en for­
lögin vildu það ekki.
Ég svaraði honum því að hið yfirnáttúrlega hættir að vera skelfilegt
gerist það tvisvar. Ég stakk upp á því að við myndum hittast aftur næsta
dag á þessum sama bekk, sem er til á tveimur tímum og á tveimur
stöðum.
Hann féllst þegar á það og sagði mér, án þess að líta á úrið, að hann
væri orðinn seinn. Við vorum báðir að ljúga og báðir vissum við að hinn
var að ljúga. Ég sagði honum að einhver færi brátt að leita að mér.
– Að leita að þér? spurði hann.