Tímarit Máls og menningar - 01.09.2010, Síða 104

Á d r e p u r
104 TMM 2010 · 3
Rúnar Helgi Vignisson
Stríð í stuttbuxum
– íþróttahreyfingin með augum föður
Ég var mættur á úrslitaleik á Rey­Cup, alþjóðlegu móti sem Þróttarar halda í
Laugardal á hverju sumri. Ég hafði óvenju hægt um mig, þó að ég væri hálf­
stressaður fyrir hönd minna manna enda mótherjarnir flestir árinu eldri og
talsvert hærri. Fyrir framan mig stóð faðir sem fylgdi hinu liðinu og hafði sig
þó nokkuð í frammi. Um miðjan fyrri hálfleikinn, þegar allt er í járnum, heyri
ég hann kalla villimannslega: Já, étt’ann! Drengurinn sem maðurinn vildi láta
éta var sonur minn 13 ára og sá sem átti að éta hann var næstum höfðinu
hærri.
Mér var nóg boðið og vatt mér að manninum, hvern djöfulinn hann ætti við
með þessu tali.
Hann sagðist vera í fullum rétti að kalla það sem honum sýndist inn á völl­
inn.
Ég sagðist ekki kunna að meta svona orðalag, allra síst þegar það beindist að
syni mínum. Þetta væru nú einu sinni bara börn.
Hann sagði mér að hætta þessu væli. Ef ég þyldi ekki svona tal ætti ég að
halda mig heima og hlusta á sálma.
Ég spurði hvort hann vildi kannski að sonur minn legði sér son hans til
munns.
Verði honum að góðu, sagði hann og glotti við tönn.
Hvers konar faðir ert þú eiginlega? spurði ég.
Hei, hvernig væri að leyfa manni að horfa á leikinn í friði, sagði hann þá.
Ég mundi gjarnan vilja horfa á leikinn án þess að hlusta á fæðingarhálfvita
eins og þig segja þessum golíötum að éta yngri strákana.
Farðu þá með þá í sunnudagaskólann, sagði hann.
Blessaður steinhaltu kjafti og komdu þér aftur í frumskóginn, hvæsti ég og
strunsaði burt …
*
Nei, ég gaf mig reyndar ekki á tal við manninn, en hver veit nema lesandi hafi
trúað mér til þess. Ég hélt aftur af mér, sagði ekki stakt orð, en ég skal játa að
mig langaði mikið til þess að lesa yfir kauða og helst hefði ég viljað taka í
lurginn á honum. Það gerði ég sem betur fer ekki, en þó tel ég ekki alltaf eftir
mér að lesa yfir áhorfendum sem mér finnst fara yfir strikið og þeir eru
margir þó að meirihlutinn sé prúðmannlegur. Oft les ég líka yfir sjálfum mér.
Samtalið hér að ofan, sem er í rauninni summan af nokkrum samtölum sem
ég hef átt á hliðarlínunni í gegnum tíðina, er að mörgu leyti lýsandi fyrir
andrúmsloftið í kringum keppnisíþróttir. Þar streymir adrenalínið óspart,
jafnt innan vallar sem utan, og tilfinningarnar sem bærast í brjósti leikmanna