Skessuhorn - 16.12.2015, Page 81

MIÐVIKUDAGUR 16. DESEMBER 2015 81
Colin Baird, kanadískur samstarfs-
maður minn, sem kallaði „Mamma
Keikó!“ þegar hann sá mig. Þessu
var slegið upp á forsíðum dagblað-
anna og loddi við mig í svolítinn
tíma, frekar spaugilegt,“ segir hún.
Háhyrningar eru
félagsverur
„Við bjuggum í bátnum fyrst um
sinn en fengum svo inni hjá fjöl-
skyldu sem bjó þarna rétt hjá enda
Norðmenn gestristnir með ein-
dæmum. Þegar ljóst var að Keikó
var ekkert að fara þá fórum við á
stúfana að leita að stað til að dvelja
á yfir veturinn. Á endanum fund-
um við frábæra vík, Taknesvik, þar
sem stóð autt hús sem hægt var að
fá leigt. Við létum Keikó elta okkur
þangað,“ segir Tobba. Í víkinni var
Keikó fyrst um sinn frjáls og synti
um fyrir opnu hafi. Tobba segir að
fylgst hafi verið með honum enda
hafi verið laxeldi þarna um allt.
„Við vorum á vaktinni allan sólar-
hringinn enda menn ekki hrifnir að
hafa háhyrning þarna við laxeldið.
En á endanum þurftum við að setja
upp net vegna þess að fólk var svo
mikið að koma og skoða hann. Það
vissu allir hvar hann var, ég fékk
til dæmis bréf frá börnum í Ástr-
alíu sem einungis var merkt með
„Tobba, Keiko boat, Norway,“ og
það komst alveg til skila til mín.“
Hún segir mestu vinnuna í kring-
um Keikó hafa falist í því að fólk
færi sér ekki að voða, það virðist
vera mikill sjarmi yfir hugmynd-
inni að synda með háhyrningum.
„En svo þurftum við auðvitað að
sinna honum líka. Háhyrningar eru
miklar félagsverur sem hafa mikla
þörf fyrir félagsskap og hafa sterk
tengslanet sín á milli og suma daga
hékk hann bara og beið eftir okk-
ur,“ útskýrir Tobba.
Minnti á hund
En tengdist hún þá ekki Keikó? „Jú,
ég tengdist honum. Það var svolít-
ið skrítið að þegar hann var í Am-
eríku þá virtist hann tengjast meira
karlþjálfurunum en hann varð ein-
hverra hluta vegna mjög fókuser-
aður á mig.“ Hún segir að það hafi
sést best þegar hún fór í um þriggja
vikna frí til Íslands. „Ég hafði að-
eins skroppið heim áður en aldrei
farið í langt frí. Á meðan ég var í
burtu þá hékk hann bara og var lítið
hægt að örva hann til að taka þátt í
leik. Colin hélt að hann væri orðinn
veikur og sagði mér að fyrsta verkið
þegar ég kæmi til baka væri að taka
úr honum blóð. En þegar ég kom
þá fagnaði hann mér eins og hund-
ur, stökk og stökk og gerði allt sem
ég bað hann um og gott betur. Það
var ágætis egóbúst fyrir mig,“ segir
hún og hlær. Tobba segir að Keikó
hafi einna helst í hegðun minnt á
hund. „Enda er oft talað um há-
hyrninga sem úlfa hafsins. Atferlis-
lega séð þá haga þeir sér svipað og
dýr af hundakyni.“ Hún segir há-
hyrninginn stundum hafa verið í
vondu skapi og þá hafi verið best að
vera ekki of nálægt honum. „Hann
átti það til að bylta sér og skvetta
mikið til að fá útrás fyrir pirringinn.
En hann var ekki hættulegur þann-
ig, við létum hann bara í friði, hann
sýndi okkur yfirleitt ekki áhuga
þegar hann var í vondu skapi og þá
var töluvert brölt á honum.“
Þoldi illa
hitabreytingarnar
Vikan sem Tobba átti upphaflega að
vera í Noregi varð ansi löng. Vik-
an varð að einu og hálfu ári en þá
veiktist Keikó. „Þetta gerðist mjög
hratt. Hann þoldi mjög illa hita-
breytingar og þess vegna hentaði
Ísland honum vel. Hér er lítil breyt-
ing á hitastigi sjávar en það er meiri
munur á hitastiginu við strendur
Noregs. Það fór illa í hann,“ út-
skýrir hún. Keikó drapst einung-
is tveimur dögum eftir að hann
veiktist. Allt benti til að hann hefði
fengið bráðalungnabólgu sem dró
hann til dauða. „Við höfðum lent
í ýmsum ævintýrum með hann og
í Mexíkó hafði hann fengið síend-
urteknar lungna- og húðsýkingar. Í
Noregi hafði hann einu sinni lent
undir ís en náði að brjóta sig upp í
gegnum ísinn. Þá skrapaði hann sig
alveg frá nefi og aftur að bakugga
og varð mjög aumur. En það gerð-
ist löngu áður en hann drapst,“ seg-
ir Tobba. „Hann dó svo þarna í vík-
inni rétt við hliðina á mér. Ég vissi
samt ekki af honum þarna í myrkr-
inu, vissi bara að hann var annað
hvort nálægt mér eða hafði synt út
í fjörðinn þar sem ég hætti að heyra
hann anda.“ Keikó var svo grafinn
í skjóli nætur en nokkrum dögum
síðar var haldin minningarathöfn
um hann í víkinni. „Ég hélt hátíð-
lega minningarræðu um hann og
svo voru steinar settir í haug. Fólk
kom alls staðar að, jafnvel frá Am-
eríku með steina til að setja í haug-
inn á þessum degi.“
Vinnan allt í einu dáin
Í janúar 2004 var ævintýrinu um
Keikó lokið og Tobba komin heim
án atvinnu. „Vinnan mín var þarna
allt í einu dáin. Ég sótti því um
starf hjá Rannís, enda hafði ég orð-
ið reynslu af því að starfa með er-
lendu fólki,“ útskýrir Tobba. Hún
starfaði í tvö ár hjá Rannís sem
verkefnastjóri á alþjóðasviði og var
tengiliður Íslands við rammaáætl-
un Evrópusambandsins. „Ég vann
á Íslandi en var með annan fótinn
í Brussel. Þetta var mjög skemmti-
legt en líka svolítið lýjandi.“ Tveim-
ur árum síðar var hugurinn farinn
að leita mikið í sveitina og Tobba
hafði samband við LbhÍ og sótti um
starf hjá skólanum. „Ég sá að þeir
höfðu engan alþjóðafulltrúa á sín-
um snærum. Það fór svo þannig að
ég fékk það starf og aðstoðaði með-
al annars nemendur sem ætluðu
í skiptinám.“ Fyrir tveimur árum
flutti fjölskyldan svo í Litla-Lax-
holt. Þar er Tobba komin á heima-
slóðir og foreldrar hennar, Kristján
Finnsson og Guðlaug Valdís Krist-
jánsdóttir, ásamt systur hennar Jó-
hönnu Maríu, búa í Laxholti.
Líkar vel við kennsluna
Tobbu líður vel að vera komin heim
í sveitina þar sem hún ólst upp.
„Það er ótrúlega dásamlegt að hafa
mömmu og pabba í nærumhverf-
inu. Ég er mikið náttúrubarn og
líður best í náttúrunni, með dýrin
mín og fólkið mitt í kringum mig.
Hlöðver er upprunalega frá Land-
eyjum en alinn upp í Kópavogi en
hann er á kafi í hestum þannig að
það var kærkomið fyrir hann að ná
sér í sveitatúttu eins og mig,“ segir
hún brosandi. Hún segist hafa verið
svo heppin þegar í ljós kom að ekki
var lengur til fjármagn til að halda
úti starfi alþjóðafulltrúa í LbhÍ að
þá hafi vantað afleysingu á Varma-
landi. Hún byrjaði að kenna haust-
ið 2014 og er nú umsjónarkennari
í 3. bekk ásamt því að kenna nátt-
úrufræði á unglingastigi. Henni lík-
ar vel við kennsluna þó hún sakni
stundum alþjóðastarfsins. „En þetta
er öllu rólegra starf þar sem ekki er
eins mikið um ferðalög og krakk-
arnir í skólanum eru frábærir. Ég er
núna í fjarnámi frá Háskólanum á
Akureyri til að næla mér í kennslu-
réttindi. Þetta er mjög skemmtilegt
starf og verður örugglega enn betra
þegar ég hef lokið náminu.“ Tobba
hafði til að mynda mjög gaman af
því þegar hvalreki varð í Hrúta-
firði á dögunum en hann tilheyrði
kirkjujörðinni Gilsbakka í Hvít-
ársíðu í Borgarfirði. „Þeir fóru og
sóttu apparatið og komu svo við
í kaffi hjá Imbu á Fróðastöðum.
Þegar hún sá dýrgripinn þá hugs-
aði hún með sér að nú værir lag að
fræða börn uppsveita Borgarfjarð-
ar um hvali.“ Hún segir Ingibjörgu
því hafa komið trillandi með hval-
inn í skólann á Varmalandi þar sem
allir nemendur fengu að skoða og
snerta, síðan var brunað með hval-
inn að Kleppjárnsreykjum þar sem
Hvanneyrardeildin mætti einn-
ig. „Vonandi er svo hægt að nýta
beinagrindina til fræðslu seinna
meir, það væri frábært.“
Mikið jólabarn
Tobba er mikið jólabarn. Hápunkt-
urinn er þegar tæplega fimmtíu
ára gamalt piparkökuhús móður
hennar er tekið fram en það bakaði
móðir hennar 1969. „Þegar húsið
er komið fram þá eru jólin kom-
in“. Tobba ver jólunum í faðmi
fjölskyldunnar en hefur þó verið
ein um jól. Það var í Noregi þeg-
ar hún vann með Keikó. „Fólkið í
Noregi var meðvitað um það og
vorkenndi rosalega konunni sem
var ein um jólin. Ég fékk því senda
pakka og fallegar kveðjur alls stað-
ar að,“ segir hún brosandi. „Í ár
verða jólin sennilega þannig að
við verðum í mat hjá mömmu og
pabba.“ Tobba segir aðventuna nú
enn skemmtilegri en áður. „Núna
þegar ég er að vinna í grunnskóla
þá er þessi tími enn æðislegri. Það
er svo rosalega gaman að föndra
og hlusta á jólalög með krökkun-
um,“ segir Þorbjörg Valdís Krist-
jánsdóttir að lokum.
grþ
Sendum öllum félagsmönnum og
ölskyldum þeirra hugheilar óskir um
gleðilega hátíð og farsæld á komandi ári.
Þökkum samstarfið á árinu sem er að líða.
Stjórn SDS
SK
ES
SU
H
O
R
N
2
01
4
Starfsmannafélag Dala- og Snæfellsnessýslu
Fjölbrautaskóli Snæfellinga, Fjölbrautaskóli Vesturlands og
Menntaskóli Borgararðar eru aðilar að Fjarmenntaskólanum
Tobba ásamt nemendum Grunnskóla Borgarfjarðar að skoða hvalshræið sem rak
nýverið á land í Hrútafirði.
Keikó fær heilnudd frá Tobbu.
Fagnaðarfundir eftir tæplega þriggja vikna fjarveru. Keikó lék á als oddi og var mjög kátur að hitta Tobbu aftur.