Heimsmynd - 01.12.1986, Qupperneq 35

EINAR ÓLASON
Teitur við vinnu sína. „Hér á islandi get ég verið óhultur um líf mitt. Þetta er fróðlegt land og fólkið
er gott."
-Voru engin vandkvæði því fylgjandi
að komast til íslands?
„Ekki önnur en þau að við þurftum að
kunna annað hvort kínversku eða ensku,
svo það væri hægt að hjálpa okkur þegar
komið væri til landsins. Þess vegna erum
við flest af kínversku bergi brotin en fæst
okkar eru hreinir Víetnamar.“
Nú er fjölskylda Teits öll samankomin
á íslandi, því foreldrar hans komu til
landsins fyrir tveimur árum ásamt þeim
systkinum sem voru enn í föðurhúsum
þegar Teitur flúði. Þessi tólf manna fjöl-
skylda býr í litlu húsi á Ránargötu og unir
hag sínum vel þrátt fyrir þrengslin. „Þau
áttu ekki annarra kosta völ en að koma,
því húsið var tekið af þeim í Saigon og
þau voru eignalaus,“ segir Teitur.
-En hvernig var að koma til þessa
kalda lands?
„Fyrstu dagana gekk mikið á. Maður
gleymdi stað og stund. Við vorum færð
til læknisskoðunar og sett í sóttkví í tvo
daga. Síðan var hafist handa við að út-
vega okkur húsnæði og vinnu og kenna
okkur málið. Það kom margt ókunnug-
lega fyrir sjónir. Ég hafði aldrei séð snjó
og var ekki vanur kúamjólk, skyri og
ostum. Það tók sinn tíma að venjast veðr-
áttunni. Það var mikið um kvef og las-
leika í okkar hópi til að byrja með. En
okkur var vel tekið. Það er satt. Mér var
vel tekið á vinnustað. Fyrst fór ég að
vinna hjá Bæjarútgerðinni og samskiptin
fóru mikið fram með bendingum en það
voru allir almennilegir. Nú vinn ég hjá
Sjóklæðagerðinni og vinnufélagarnir
hafa reynst mér vel. Það var helst að
maður yrði fyrir óþægindum til að byrja
með á skemmtistöðum." Og nú kemur
stríðnisglampi í augun. „Stelpurnar vildu
kynnast okkur og það líkaði íslensku
strákunum ekki vel. Ég skil það. Þeir
voru kannski einir í stelpuleit og sáu
okkur með fullt borð af stelpum. En ég
lenti aldrei í neinu alvarlegu missætti."
Það var þó ekki á skemmtistað sem
Teitur kynntist Nives. „Ég hef þekkt Teit
frá því að hann kom til landsins,“ segir
hún. „Ég kynntist honum í gegnum kín-
verskan kunningja minn og fyrstu árin
var bara vinskapur með okkur. Ég varð
ekki vör við óþægindi vegna uppruna
hans. Við fórum reyndar lítið á böll en í
hópi vina og vandamanna var þessu sam-
bandi okkar vel tekið.“
-Var þetta erfiður tími?
„Það var auðvitað erfitt að vera mál-
laus í ókunnu landi en á móti komu
góðar móttökur. Rauði krossinn hefur
reynst okkur ómetanlega vel og ég leita
þangað ennþá með ýmis vandkvæði eins
og skattaskýrsluna," segir hann bros-
mildur. „Við höfum ekki haldið mikið
hópinn, nema strákarnir. Við hittumst
alltaf í jólakaffi hjá Rauða krossinum.
Það eru góðar stundir. Stærsti kosturinn
við fsland er sá, að hér er friðsamt.
Stærsti ókosturinn er hins vegar veðrið.“
Meðan hann talar virði ég fyrir mér
þetta unglega andlit og hugleiði hversu
djúp spor reynslan hefur náð að marka á
manneskjuna. Skyldi hann hafa heimþrá
eftir allt saman?
„Ég er komin með fjölskyldu hér á
íslandi. Hér er mitt heimili. Til Víetnam
færi ég aldrei nema sem gestur, kannski
fer ég þangað einhvern tíma ef ástandið
breytist. Hér á íslandi get ég verið óhult-
ur um líf mitt. Þetta er rólegt land og
fólkið er gott.“
HEIMSMYND 35