Heimsmynd - 01.12.1986, Blaðsíða 131

haust að teikna leikbúninga. Búningarnir
eru fyrir uppfærslu Þjóðleikhússins á
L'Avare, Aurasálinni, eftir sautjándu
aldar leikskáldið Moliere. Aurasálin
verður frumsýnd á annan í jólum. Leik-
stjóri er Sveinn Einarsson, en hann varð
einmitt fyrstur til að fá Helgu Björnsson
til að hanna leikbúninga. Pað var fyrir
Silkitrommuna, óperu eftir Atla Heimi
Sveinsson, sem sýnd var í Þjóðleikhúsinu
1982. „Sveini bara datt í hug að fá mig til
þessa, líklega vegna þess að Silkitromm-
an gerist að hluta til í tískuhúsi og Sveinn
vissi af mér í þessu starfi í París. Mér
fannst þetta ægilega skemmtilegt verk-
efni og það kveikti í mér mikla löngun til
að starfa áfram við leikhús. Síðar gerði
ég búninga fyrir Oresteiu sem Sveinn
leikstýrði líka, og fyrir Hjálparkokkana,
sem Helgi Skúlason leikstýrði, hvort
tveggja í Þjóðleikhúsinu. Leikhúsvinnan
er bæði skemmtileg og erfið, - erfið fyrir
það að ég get aldrei verið á staðnum
allan tímann sem verið er að vinna hvert
verk og fylgist því ekki með búningagerð-
inni frá upphafi til enda.“
Hún er búsett í París og segist ekki á
leiðinni að flytja heim þó henni finnist
gaman að koma hingað til að vinna að
ákveðnum verkefnum. „Ég hef hrærst í
tískuheiminum í svo langan tíma að and-
inn í leikhúsinu heillar mig. Hann er allt
öðruvísi, það er sama spennan fyrir sýn-
ingar en í tískuhúsunum snýst allt um
fötin meðan búningarnir eru aðeins einn
þáttur af mörgum, sem skipta máli fyrir
sýningar í leikhúsunum,“ segir hún.
Leikbúningar eru að sönnu mikilvægur
þáttur í hverri leiksýningu en hljóta
sjaldnast umfjöllun sem skyldi. Að baki
þeim er mikil vinna. Helga tók að sér það
verkefni að hanna búninga fyrir Aurasál-
ina í ágúst síðastliðnum.
„Ég hafði þetta á bak við eyrað í
langan tíma. Ég las og velti fyrir mér
leikritinu sem fjallar í stuttu máli um
mann sem elskar peningana sína meira
en allt annað. Einnig kynnti ég mér 17.
öldina og klæðaburð tímabilsins, bæði á
söfnum og af bókum, og gerði kannski
eins og eina vinnuteikningu, skissu.
Þannig leið langur tími áður en ég settist
niður og fór að teikna. Þegar að því kom
teiknaði ég fyrst og fremst út frá mínum
eigin hugmyndum og reyndi þá að
gleyma því sem ég hafði séð og lesið, þó
vissulega væri það sá grunnur sem ég
byggði á. Þetta er mikil stemmnings-
vinna, stundum gekk ekki neitt og stund-
um teiknaði ég ósköpin öll en breytti því
kannski öllu daginn eftir, þegar önnur
stemmning var yfir mér.“
Hún segist í fyrstu hafa leitað að
heildarsvip, teiknað mikið af karl- og
kvenbúningum án þess að hafa ákveðnar
persónur verksins í huga. „Það má segja
að út hafi komið mín fantasía byggð á
fatatísku þessa tímabils. Þetta var mikið
T*=
HEIMSMYND 131