Heimsmynd - 01.12.1986, Qupperneq 39

EINAR ÖLASON
auðvelt. Hins vegar var það sálrænn
styrkur að vita af Rauða krossinum því
þangað var alltaf hægt að leita með ýmis
vandræði."
-En hvernig gekk að tileinka sér þjóð-
arbraginn þegar allt kom til alls? Augna-
tillit, axlaypping. „Kerfið var erfitt viður-
eignar. Það er ekki gert ráð fyrir flótta-
mönnum hér. Opinberir embættismenn
kunna ekki að bregðast við þeim og flest
verður að framkvæma með undanþág-
um. En múrinn molnar smátt og smátt,
maður áttar sig með tímanum. Til að
byrja með lifðum við mjög spart, enda
ekki vanþörf á að horfa í hverja krónu.
Við fórum á uppboð, keyptum ódýr hús-
gögn, versluðum á útsölum og þáðum
gjafir. Engu að síður fannst okkur ekkert
verða úr peningunum. Þeir voru alltaf
búnir áður en kom að mánaðamótum.
Við hefðum sjálfsagt gefist upp ef Rauði
krossinn hefði ekki verið okkur innan
handar."
Þau segja efnahagslíf á fslandi gersam-
lega óskiljanlegt. „íslendingar vita ekk-
ert hvað peningar eru. Þeir lifa um efni
fram og fyrir okkur er erfitt að taka upp
breytta siði, sérstaklega í peningamálum
en þetta kemur.“
-Eru þau sest að á íslandi?
„Já,“ svara bæði án þess að hika. „Við
erum óðum að komast yfir erfiðleikana
og við komum hingað til að vera. Við
höfum fengið starf við okkar hæfi, dætur
okkar líta á sig sem íslendinga og við
erum staðráðin í að spjara okkur.“
Gangi þeim öllum vel.
Klonowski-hjónin hafa keypt sér ibúð að Meistaravöllum 15 í Reykjavík og segjast vera „skuldug upp
fyrir haus eins og aðrir Islendingar." Dætur þeirra tvær líta þegar á sig sem islendinga og öll segjast
þau staðráðin í að spjara sig vel hér.
ar götur og mín fyrsta hugsun var:
Hvernig kemst ég héðan aftur og það
strax?“ segir Eva af sannfæringu.
-En hvaða hugmyndir höfðu þau gert
sér um ísland? Eva verður fyrri til svars.
„Okkur gafst ekkert ráðrúm til að hugsa
málið því brottförin var ákveðin í skynd-
ingu. Við sögðum Birni Friðfinnssyni að
við vildum aðeins hugleiða málið en
hann sagði að til þess gæfist ekkert tóm,
því brottförin yrði á sunnudag. Hann
sagði okkur að pakka strax. Við höfðum
einn sólarhring til að ákveða okkur og
eftir það var ekki aftur snúið. Ég vissi að
Vigdís var forseti þjóðarinnar, að landið
tilheyrði Norðurlöndum, eitthvað aðeins
um þorskastríðið og að höfuðborgin hét
Reykjavík. Hinir flóttamennirnir álitu
okkur hálfgerða brjálæðinga að ætla til
íslands, þar væri vont veður og bannað
að hafa hund,“ segir hún hlæjandi og
írek bætir við: „Við tókum þessa ákvörð-
un aðallega vegna þess að við höfðum
hugmynd um að hér væri Vesturlanda-
menning við lýði. Við höfðum þó ekki
áhuga á Bandaríkjunum. Það þjóðfélag
er of ólíkt okkar uppruna. Raunar held
ég að austantjaldsfólk geri sér alltof háar
hugmyndir um Vesturlönd. Það er
ákveðin goðsögn í gangi varðandi þau.
Þar eiga menn að geta fengið allt upp í
hendurnar svo að segja fyrirhafnarlaust,
ekki síst flóttafólk sem kemur austan að.
Auðvitað er þetta ekki svona og það er
erfitt að vera flóttamaður í öðru landi.“
Þau segja tungumálið mjög erfitt, sér-
staklega þar sem íslendingar vilji helst
tala ensku við útlendinga. „Þeir vilja
gjarnan æfa sig á enskunni og okkar ör-
þrifaráð var það að láta sem við skildum
ekki ensku. Við sóttum vissulega ís-
lenskunámskeið en þar var einkum lögð
áhersla á málfræði, sem dugði skammt
þegar orðaforðinn var ekki til staðar.
Loks innrituðum við okkur í íslensku
fyrir erlenda stúdenta í háskólanum og
þar höfum við sennilega fengið gagnleg-
ustu málakennsluna. En þetta var ekki
HEIMSMYND 39