Læknablaðið - feb. 2020, Side 40

92 LÆKNAblaðið 2020/106
■ ■ ■ Gunnhildur Arna Gunnarsdóttir
Alexander lærði lækningar á bernskuslóð-
um sínum í St. Pétursborg í Rússlandi. „Ég
kom í fyrsta skipti til Íslands árið 2013. Ég
var ferðamaður,“ segir Alexander sem þá
var læknanemi við ríkislæknaskólann í
borginni. Hann var á 5 vikna löngu ferða-
lagi. Hafði áður ferðast víða um Evrópu
og varð Ísland hlutskarpara en Noregur
þegar hann kom hingað fyrst. Það var
happaferð því hingað flutti hann síðar
eftir ástinni þegar hann hafði lokið lækna-
náminu heima fyrir og er í sambúð.
„Ég fór aftur til Rússlands í þrjú ár til
að klára læknanámið en kom svo aftur
til Íslands árið 2017. Það var erfitt að fá
læknisprófið staðfest hér á Íslandi. Ég
þurfti að skila gögnum til Embættis land-
læknis. Til að fá þau til að skoða gögnin
þurfti ég ráðningarsamning við Landspít-
alann og til þess að fá hann þurfti ég
lækningaleyfi,“ segir hann á íslensku og
án gagnrýni í röddinni. Staðan hafi lítið
bifast í fjóra mánuði.
Fjallabaksleið að leyfinu
„Vinur minn, hjúkrunarfræðingur á
Landspítala, ráðlagði mér að sækja
um vinnu á spítalanum. Ég fór beint á
meltingar- og nýrnadeildina og fékk viðtal
við yfirlækni og vinnu á skilunardeildinni
og ráðningarsamning og málin tóku að
hreyfast. Ég byrjaði að starfa í janúar 2018
eins og sérhæfður starfsmaður,“ segir Al-
exander.
„Ég tók svo próf í maí sem 6. árs
læknanemar þurfa að taka. Eftir það
fékk ég leyfi til að sækja um að komast á
kandídatsár. Mikil áhersla var lögð á að ég
talaði íslensku, annars fengi ég ekki þetta
tækifæri,“ lýsir hann og er nú á fyrsta ári í
sérnámi í lyflækningum.
Við setjumst niður á föstudagseftir-
miðdegi á kaffihúsi í miðbænum. Hvorugt
veit hvernig hitt lítur út og hann ekki
nákvæmlega hver vinkillinn verður.
Blaðamaður veit heldur ekki hvort grípa
þurfi til enskunnar, en nei. Alexander
talar fantagóða íslensku eftir þennan
stutta tíma hér á landi. Hann er yfirveg-
aður þegar hann segir sögu sína og gefur
lesendum Læknablaðsins innsýn í líf sitt.
Mikilvægt að kunna íslensku
„Það er sanngjarnt að fara fram á íslensku-
kunnáttu og mikilvægt að tala tungumálið
enda ekki hægt að vinna án færni í tungu-
málinu á kandídatsárinu. Mér finnst líka
sanngjarnt að taka kandídatsárið aftur hér
á landi. Ég er glaður að hafa gert það. Ég
lærði ótrúlega mikið og það var mjög góð
reynsla,“ segir hann. Námið ytra og hér á
landi sé mjög ólíkt og gott að hafa reynslu
af ólíku vinnuumhverfi.
„Ég vissi að ég þyrfti að vera öruggur
í vinnunni með hvað ég þyrfti að gera og
hvernig kerfið virkar,“ segir hann. „Ég
lærði líka mikið af læknisprófinu þegar ég
var að undirbúa mig.“
Alexander lýsir því hvernig meiri
áhersla sé lögð á fræðin í Rússlandi en
gjörðirnar hér á landi. „Þegar ég kláraði
námið í Rússlandi vissi ég ekki hvernig
vinnan sjálf færi fram. Ég lærði það á
kandídatsárinu í Rússlandi. En læknanem-
ar á 4. og 5. ári hér vita hvað þau þurfa
að gera; stofugangur, panta blóðprufur
og annað,“ segir hann. Þá fái kandídatar
í Rússlandi ekki greidd laun heldur þurfi
sjálfir að greiða fyrir árið.
Stórar fjölskyldur í litlu landi
„Þetta er allt öðruvísi, segir Alexander og
hlær létt. Spurður hvort það sé þá ekki
mikilvægt að eiga peninga til að verða
læknir í Rússlandi segir hann að af-
burðanemendur geti fengið styrk. Það hafi
hann fengið. En vildi hann alltaf verða
læknir? „Já, strax þegar ég var fjögurra
eða 5 ára gamall,“ segir hann. „Mér fannst
þetta svo áhugavert og gaman að fara til
læknis.“
Lærði aftur til læknis á
Landspítala eftir útskrift
í Rússlandi
Ástin dró Alexander Illarionov, ungan rússneskan lækni, til
starfa á Íslandi. Hann vinnur nú á lyflækningasviði Landspítala
eftir að hafa tekið kandídatsárið aftur hér á landi til að fá
lækningaleyfi. Hann segir læknisstarfið allt annað í Rússlandi
en á Íslandi og er ánægður með skrefin sem hann tók.
Hlustið á viðtalið
á hlaðvarpi
Læknablaðsins