Gríma - 01.09.1941, Síða 35

UM SANDHOLTSFEÐOA
13
og máttu því teljast til annarrar tegundar manna en
Sandholtsbræður tilheyrðu, sem voru vel menntaðir
menn, af góðum ættum komnir. — Þeir höfðu því
betri forsendur til þess að geta komið fram eins og
siðuðum mönnum hæfði.
Ein saga er sögð um kurteisi Árna Sandholts, og
segi eg hana hér til gamans. — Hann var staddur í
Stykkishólmi í haustkauptíðinni, og voru margir
Dalamenn að koma sjóveg með ull sína ofan af
Skógarströnd. Árni gekk ofan á bryggjuna, þegar
bátarnir voru að lenda hlaðnir ullarpokum, heilsaði
Dalamönnum með mestu virktum og bauð þá vel-
komna í kaupstaðinn. — Einn þeirra, sem þarna var
á ferð, var Jón bóndi á Breiðabólsstað í Sökkólfsdal,
sem var einn mesti fjárbóndi í Dölum á sínum tíma.
Þegar Jón var að lenda, komu þeir Árni Sandholt
°g Sæmundur gamli skipasmiður niður bryggjuna;
bauð Sandholt Jón velkominn og tók sérstaklega
djúpt ofan fyrir honum og heilsaði honum virðulega.
Sagt er, að Sæmundi hafi þótt nóg um þetta og sagt
við Árna Sandholt á leiðinni upp bryggjuna: „Mér
þótti þér hneigja yður djúpt fyrir Jóni á Breiða,
Sandholt minn!“ Þá er sagt, að Árni hafi svarað:
„Eg var nú reyndar líka að heilsa ullarpokunum
hans“, og um leið er sagt, að hann hafi hnippt í Sæ-
mund gamla, vin sinn. — Fleiri sögur þessari líkar
voru sagðar um Árna, og átti öll kurteisi hans að
eiga rót sína í hagsýnisástæðum, en slíkt var þó ekki
sannleikurinn; hitt var sönnu nær, að Árni Sand-
holt var að eðlisfari siðaður og kurteis og auk þess
svo mikill góðvildarmaður, að framkoma hans bar
þess daglega vott. — Hins vegar var það ekkert
óeðlilegt, að slík skoðun myndaðist meðal almenn-