Gríma - 01.09.1941, Qupperneq 60

38 RAGNHEIÐUR ÞORKELSDÓTTIR VERÐUR ÚTI
för sína með slíkri byrði. Ekki vildi Ragnheiður
þiggja þetta boð, og segir Björn þá, að því verði hún
þó að lofa sér að snúa við, ef veður versni, því að
erfitt sé að rata rétt á Hólssel í dimmviðri. Þessu
lofaði Ragnheiður; kvöddust þau að svo mæltu og
fór hvort sína leið. Tók veður að ókyrrast, er á leið
daginn, og um miðaftan var komin dynjandi hríð
með frosti og fjúki; stóð hún í þrjá sólarhringa og
var hin grimmasta. Eftir hríðina kom Björn í Hóls-
sel og spurði um Ragnheiði. Var hún þá ókomin, svo
að leit var þegar hafin, og fannst hún bráðlega hel-
frosin á berangri. Átti hún ekki eftir nema aðeins
stundargöngu að Hólsseli og var á réttri leið. Svo
var að sjá sem hún hefði lifað af hríðina; hafði hún
flett klæðum af brjósti sér, auðsjáanlega til þess að
flýta fyrir dauðanum, og lágu Péturs-hugvekjur á
beru brjósti hennar. — Um þessar mundir dreymdi
frændkonu Ragnheiðar á Akureyri, að hún kæmi
til hennar; þóttist hún ávíta Ragnheiði fyrir það, að
hún hlýddi engum viðvörunum, er hún lagði á sand-
inn, en Ragnheiður svaraði henni með vísu þessari:
Ei þótt myndi eg orðin hans
á lífstindi vega,
frið og yndi frelsarans
fékk eg skyndilega.
Nokkrum dögum eftir það er Ragnheiður fannst,
bar svo við, að stúlka um tvítugt, Herborg, dóttir
Jóns bónda Árnasonar á Víðirhóli, gat eigi sofnað
eitt kvöld, sem hún þó átti ekki vanda til, og vakti
lengi í rúmi sínu, þegar allir aðrir voru lagztir út af
og sofnaðir. Skömmu fyrir miðnætti heyrði hún, að
farið var að hringja kirkjuklukkunum, og samtímis
hringingunni heyrði hún sálmasöng. Hún leit út um