Gríma - 01.09.1941, Síða 93

HULDUFÓLKSSÖGUR
71
hjá hjónum, sem hétu Björn og Hólmfríður. Um
haustið ætlaði flest fólk þar á bæ að vera til altaris
einn sunnudag, en vinnukona frá Litla-Búrfelli, er
María hét, kom þangað á laugardaginn með klúta og
fleira, sem kvenfólkinu á Stóra-Búrfelli var léð til
altarisgöngunnar. Kom María inn í baðstofu og
drakk kaffi, en þegar hún hafði kvatt fólkið og gekk
fram göngin, sá hún Elínu í eldhúsinu. Fór María
inn til hennar, tók hana tali og spurði hana meðal
annars, hvort hún ætlaði ekki að vera til altaris
daginn eftir með hinu fólkinu. Þá fór Elín að gráta
og svaraði: „Nei, eg held eg verði nú ekki til altaris
á morgun“. Síðan kvaddi María hana og hélt leiðar
sinnar.
Um veturinn fyrir jól stóð svo á einn dag, að
Hólmfríður húsfreyja var frammi í bæ við búverk,
en Elín sat inni í baðstofu með yngsta barn þeirra
hjóna; Björn bóndi sat þar og á rúmi gegnt henni.
Sá hann þá allt í einu, að úr Elínu dró allan mátt,
svo að hún hneig út af; greip hann barnið úr fangi
hennar og kallaði um leið fram til konu sinnar að
koma inn í skyndi. Skipti það engum togum að
Hólmfríður kom inn í baðstofuna og fór að stumra
yfir Elínu, en þá var hún önduð. Var það almanna
mál, að Elín María hefði hlotið bana af völdum
huldukonunnar í Neðra-Kampi.
Eftir því, sem næst verður komizt, hefur saga þessi
gerzt á árunum 1864—70.