Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1996, Blaðsíða 4

gjörbreytt húsnæðismálum margra
öryrkja um land allt og einnig hvað
ferlimálin hafa verið tekin fastari
tökum af mörgum sveitarfélögum.
Við skulum vona að með bættum
þjóðarhag, aukist skilningur ráða-
manna það mikið að hægt verði að
gera Island að góðu landi fyrir alla
þegna þess. Við skulum nú samt
svona til öryggis biðla til verkalýðs-
hreyfingarinnar að hún taki á kjara-
málum öryrkja í komandi samning-
um. Hún hefur sýnt þeim myndarlega
samstöðu oft áður og er það ómetan-
legt. Og við skulum einnig vona að
starfsfólk Tryggingastofnunar ríkisins
beri gæfu til að endurskipuleggja sitt
starf þannig að stofnunin verði mann-
eskjuvæn og hægt að líta á hana sem
vin, en það var inntak mjög góðrar
ræðu sem Karl Steinar, forstjóri stofn-
unarinnar, flutt á aðalfundi ÖBÍ í
haust.
Að endingu skora ég á alla sem
að flutningi málaflokks fatlaðra
til sveitarfélaganna vinna á næstu
árum að vanda sig í allri þeirri vinnu.
Það eru margir í vafa um að slfkt skref
eigi að taka. Ég held að ekkert val sé
þar um, því stefna nkisstjórnarinnar
er sú að láta sem mest frá sér af verk-
efnum til annarra. Því verðum við að
taka þátt í þessu með jákvæðum huga,
en með kröfu um að vel verði að öllu
staðið og skoða vel stöðu eða sér-
stöðu hvers sveitarfélags fyrir sig. Þá
verður að gera kröfu um að fulltrúar
öryrkjafélaga verði með í allri þeirri
vinnu og það strax í upphafi.
Ég óska síðan öllum gleðilegrar
jólahátíðar og farsældar á komandi
árum.
Hafliði Hjartarson
Hlerað
í hornum
Ur minnisblaði ráðherra: Hingað
komu konur tvær í nefnd ráðuneytis.
Þær vilja fá mann. Guðni er orðinn
gamall og þær þurfa yngri mann.
Reyndar er sá gamli hættur.
Stúlkan kom með skilaboð frá konu
einni til deildarstjórans og innti hann
síðar eftir því hvort hann hefði hringt.
Hann svaraði: “Ég tók konuna sem
þú settir inn á borð til mín.”
Jón Hlöðver Askelsson tónskáld:
Tvær glettur úr
fötlunarsögu minni
Haustið 1989 gekkst ég undir
heilaaðgerð á Borgarspítal-
anum, sem losaði mig við
lífshættulegt mein, en skildi eftir
sig varanlega fötlun. Að
lokinni aðgerð var ég í
endurhæfingu á
Grensásdeild í 2 mánuði
og fór svo heim til
Akureyrar í byrjun des-
ember. Þá var ég farinn
að bera mig um og
reyndi að gera allt sem
ég framast gat af því
sem ég gerði áður þrátt
fyrir að styðjast við
hækju vegnajafnvægisleysis, vera
lamaður hægra megin í andliti og
eiga erfitt með fínhreyfingar
vinstri handar og fótar. Auðvitað
leit þetta miklu betur út í mínum
augum en annarra, því ég þurfti
ekki að horfa mikið á mig sjálfan.
Strax varð ég var við að þeim sem
höfðu þekkt mig og ekki vitað
hvað gerst hafði brá illa við að
mæta mér á förnum vegi og mátti
ég oftar en ekki vera í hlutverki
sálusorgara í slíkum tilvikum. Frá
einu atviki ætla ég að greina og
vona að sá sem hlut á að máli fyrir-
gefi ef hann kannast við sig í sög-
unni. Einn daginn fékk ég föður
minn til að aka mér í bæinn til
erinda í opinberri stofnun. Af-
greiðslan var á annarri hæð í bygg-
ingunni og reyndar ágæt lyfta í því
húsi sem ég notaði. Þegar ég kem
út úr lyftunni er dálítið stíf hurð
inn í afgreiðsluna beint á móti. í
þann mund sem ég ætla að ýta á
hurðina sér maður innan við bjástr-
ið í mér og er fljótur að opna. Hann
reyndist vera úr hópi margra sem
ég er málkunnugur hér en vissi
ekki hvað á daga mína hafði drifið.
Ég sé strax að honum bregður illa
verður felmtri sleginn og fölur á
brá. Ég reyndi því að róa manninn
og segi: “Þetta lítur ver út en það í
raun og veru er. Ég er í lagi hið
innra og líf mitt gengur sinn
vanagang Ekki tókst mér alveg
nógu vel að sannfæra
manninn, því í eigin
“paník” og jafnvægis-
leysi svarar hann: “Þú
kallar þetta líf! Þetta er
kannske betra en að
vera dauður!” Mér tókst
að róa manninn fljót-
lega.
Jón Hlöðver
Askelsson.
Onnur sagan tengist
skemmtanalífi
mínu. Ég var boðinn í mikla veislu
í Reykjavík fyrir nokkru síðan í
tilefni af fimmtugsafmæli gam-
allar skólasystur og vinkonu. Að
loknu miklu borðhaldi þá var eins
og títt er í almennilegum veislum
boðið upp í dans. Um það leyti
sem hljómsveit var að stilla upp
þurfti ég að svara kalli náttúrunnar
og fara á snyrtingu hinum megin
við dansgólfið. Að eðlilegum tíma
liðnum held ég til baka, en þá úir
og grúir af dansandi pörum á fyrri
gönguleið minni. Ég spyr því konu
sem ég þekkti og stóð með manni
sínum rétt hjá, hvort hún væri ekki
til með að dansa við mig yfir gólf-
ið og maðurinn hennar gætti hækj-
unnar á meðan. Þetta var sjálfsagt,
en svo vel fór á með okkur á
gólfinu að dansarnir urðu þrír eða
fjórir. Mér bregður þegar ég sé
eiginmanninn standa bundinn
hækjunni minni utan við dans-
gólfið. Við flýtum okkur til hans
og ég biðst afsökunar á því að hafa
haldið konunni hans svona lengi.
En hann svaraði rólega: “Það er
nú í lagi, fyrst ég held hækjunni á
meðan”.
Jón Hlöðver
Askelsson.
4