Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1996, Blaðsíða 37

Arétting um aðför
Fáein atriði um fjámám
Glögg og greinargóð kona sem er nú öryrki og hefur í ýmsum
hremmingum lent í lífinu kom að máli við ritstjóra og vildi vekja
athygli hans á lagaákvæðum sem hún taldi að ekki væru svo höfð í
heiðri sem vera skyldi. Þetta eru ákvæði um fjámám í lögunum um
aðför og varðar fjámám í lausafjármunum. Hún bað um orðrétta birtingu
á þeim lagaákvæðum sem hér að lúta og er orðið við því með mikilli
ánægju.
43. gr. laganna um aðför hljóðar svo:
Fjárnám verður ekki gert í lausafjármunum, sem nauðsynlegir
eru gerðarþola og heimilismönnum hans til að halda látlaust heimili
með þeim hætti sem almennt gerist. Heimilt er gerðarþola að auki
að undanþiggja eftirfarandi lausafjármuni fjárnámi:
1. muni sem hafa verulegt minjagildi fyrir hann eða fjölskyldu hans, ef
verðmæti þeirra er ekki slrkt, að undanþágan verði talin ósanngjörn
gagnvart gerðarbeiðanda;
2. muni, sem eru nauðsynlegir honum eða heimilismanni hans vegna
örorku eða heilsubrests;
3. námsgögn sem eru nauðsynleg honum eða heimilismanni hans vegna
skólagöngu;
4. muni sem hann eða heimilismaður hans nýtir til atvinnu sinnar, að
samanlögðu verðmæti allt að 50.000,- kr. Fjárhæð þessa skal ákvarða
hverju sinni í ljósi almennra verðlagsbreytinga frá gildistöku laga
þessara. (Lögin eru frá 1989 - 1. júní það ár).
Hér er skýrt að orði kveðið og konan benti á að skv. 2.1ið undanþágu
væri bifreið tvímælalaust innan þessa, ef hún væri viðkomandi nauðsyn
vegna hreyfihömlunar öryrkja t.d. Tölva væri þá einnig ótvírætt inni í
myndinni skv. 3.1ið.
Þessari ábendingu og um leið lagagreininni er hér á framfæri komið
þeim til glöggvunar sem í erfiðleikum eiga með afleiðingar af þeirra
völdum vofandi yfir sér. Vonandi er þessurn lögum framfylgt með
mannlega heill að leiðarljósi.
H.S.
Hlerað í homum
Ágústa U.
Gunnarsdóttir.
kennara sinn með hjálp tölvu í
kennslustundum. Heyrnarlausir og
heyrnarskertir nemendur hafa einnig
átt töluverð samskipti við aðra heym-
arlausa nemendur erlendis í gegnum
tölvupóst í tengslum við ensku-
kennslu.
Björt framtíð
ámsárangur heyrnarlausra og
heyrnarskertra nemenda hefur
batnað og nokkrir sjá fram á stúdents-
próf á næstu árum og jafnvel nám á
háskólastigi. Hér era heymarlausir og
heyrnarskertir í heyrandi skóla, í
tímum með heyrandi kennurum og
túlki. Öll kennsla, námsefni og skóla-
starf hefur hingað til verið miðað við
heyrandi nemendur. Heymarlausirog
heyrnarskertir nemendur verða að
aðlagast þessum kringumstæðum og
verður að líða vel. Nemendur okkar
hafa á undanförnum árum öðlast
meira sjálfstraust og sjálfsöryggi. Þeir
hafa lært að nrál þeirra, táknmálið er
fullgilt mál og eru stoltir af því að eiga
það að móðurmáli. Þeir hafa einnig
lært um menningu og sögu heyrnar-
lausra á Islandi og í öðrum löndum.
Með kennslu í íslensku táknmáli hefur
íslenskukunnátta þeirra styrkst. Nem-
endur lesa nú meira á íslensku sem
opnar þeim leiðir inn í íslenskt sam-
félag og gefur þeim fleiri tækifæri til
að taka virkan þátt í þjóðfélaginu.
Kennarar og annað starfsfólk eru
nú öruggari í umgengni við
heyrnarlausa og eru betri í táknmálinu
og skilja því þarfir nemenda sinna enn
betur. Heymarlausir hafa sannað að
þeir eru jafningjar okkar og samferða-
menn, þeir tala bara annað tungumál
og það ber okkur að viðurkenna og
virða.
Ágústa Unnur Gunnarsdóttir
kennslustjóri MH
Úr minningargrein um níræðan mann:
í raun fékk hann yndislegan dauð-
daga. Hann var skotinn í hjartað í
ónefndu rúmi af afbrýðisömum eigin-
manni.
Bændur tveir hittust og voru að tala
um þarfanaut sín. Jón kvað nautið sitt
hafa verið orðið getulaust með öllu,
en svo hefði hann fengið lyf hjá dýra-
lækninum, sem öllu hefði bjargað.
Gvendur bað Jón endilega láta sig
hafa svolítið af lyfinu til að fjörga sitt
naut. Nokkru seinna hittust þeir og
Jón innti Gvend eftir því hvemig lyfið
hefði reynzt. Þá sagði Gvendur: “Ja,
ég er nú ekki alveg viss ennþá, en
bragðið er einna líkast súkkulaði.”
**
Tveir náungar, ekkert ofurgreindir,
hittust og höfðu ekki lengi séð hvorn
annan. Þar kom þeirra tali að annar
sagðist hafa dvalið í Svíþjóð og hinn
innti hann þá nánar eftir því hvar S ví-
þjóð væri nú eiginlega. Svíþjóðarfar-
inn sagði hana vera nálægt Afríku og
hinn dró það í efa, “eða af hverju
heldurðu það?” “Jú, ég vann með
svertingja þarna úti og hann sagðist
alltaf fara heirn í mat.”
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
37