Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1996, Blaðsíða 46

OG SAMT KOMU JÓLIN
ugurinn reikar meira en
hálfa öld til baka, á vit ofur-
gamalla minninga sem
merla einhvers staðar í leyndum af-
kirna og nú þegar skuggar skammdeg-
is sækja að verðurein minning ljósari
en allar hinar og á hana slær einhverj-
um undrabjarma í hugskoti mínu. Þó
er hún bæði harmsár og ljúfsár um
leið. Lítill drengur var svo sannarlega
farinn að telja dagana fram að jólum,
þessa alltof mörgu desemberdaga,
dimma og langa, þar til hátíð ljóss og
lífs gengi í garð. 1 huga hans var
einlæg lotning fyrir þessari helgu
hátíð, barnslega bljúg var lundin og
fjölmargt fór um hugann. Auðvitað
var tilhlökkunin til staðar, óþreyjan
eftir jólunum sem voru svo undursam-
lega björt um allt húsið og ekki sízt
var birta í allra augum, það mundi
hann frá fyrri jólum þó eðlilega væri
það ekki langt. Auðvitað vissi hann
að hann fengi góðar og gagnlegar
gjafir og umfram allt óskaði hann sér
bóka, því þegar maður er átta ára og
farinn að fá nasasjón af þessum undra-
heimi ævintýra og sagna, þá er bók
bezt vina, þegar úti geisar hríðin
grimm og grúfir yfir myrkrið svart.
Fæðingarhátíð frelsarans var í nánd
og hversu oft var hann nú búinn að
lesa um þessa fæðingu, aðdraganda
hennar og þó ekki síður um endalokin
hér á jörðu sem áttu eftir að valda
meiri heilabrotum hans en flest annað.
Já, hversu oft hafði hann lesið um
umgjörð alla, útihúsin sem hann átti
svo auðvelt með að setja í samhengi
við fjárhúsið eða fjósið heima. Um
hugann flugu oft þær hugsanir helzt
að e.t.v. gæti þessi undursamlegi
atburður endurtekið sig og gætu
útihúsin heima ekki allt eins vel orðið
fyrir valinu.
ann hafði svo oft heyrt hana
mömmu segja að Jesús væri
mitt á meðal okkar, væri alls staðar
nálægur, hann kæmi að vitja okkar og
ýrnist sá drengurinn fyrir sér ungbarn
í reifum í jötunni hennar Búbótar eða
skeggjaðan ungan rnann í kufli og
með langan staf komandi upp götu-
slóðann heima. Því mamma hafði líka
oft sagt, að ef Jesús kærni væri ekki
víst að við myndum þekkja hann en
það þótti drengnum nú ótrúlegt haf-
andi biblíumyndir sér til halds og
trausts. En mamma var oft að segja
að hann gæti birzt okkur í alla vega
gervum, hann hefði líka sagt að allt
það sem við gerðum fyrir okkar
minnstu bræður hefðum við gert fyrir
sig. Og þó hann gæti ekki skilið þetta
vel með hina minnstu bræður, þá vissi
hann þó að mamma meinti alla þá sem
ættu bágt, alla þá sem væru fátækir,
sjúkir og gamlir. Og þess vegna hafði
hann spurt mömmu hvort hann Leifi
gamli væri þá bróðir Jesús, þegar hann
kom í kagbættum lörfum í desember-
byrjun og baðst gistingar af því hann
treysti sér ekki lengra um kvöldið. Og
þegar mamma svaraði játandi var
hann alltaf hálft í hvoru að búast við,
að Leifi gamli mundi umbreytast í
sjálfan Jesú og þó var það nú hæpið
eins og hann Leifi gamli sagði margt
ljótt, svo ljótt að drengurinn mátti ekki
einu sinni hugsa um það, hvað þá hafa
það eftir.
Allt þetta og ótal margt fleira flýg-
ur um hugann og eflaust hefur
það orðið svo að árin hafa fyllt upp í
myndina, aukið sumu líf en annað
glatast. En aðalminningin máist ekki
úr huga og hún er tengd hundinum
trygga og trúa, honum Sambó sem
drengnum var gefinn tveggja ára og
var honum svo undurkær, þó ekki
væri hann alltaf sáttur við allt hans
háttalag, allra sízt þau býsn sem hon-
um höfðu nær frá upphafi fylgt að
mega ekki heyra í bifreið hvað þá
meir, svo hann hentist ekki til að
þreyta við hann kapp með gelti og
gjammi. Það var ekki bara að drengn-
um þætti þetta í óskaplegu ósamræmi
við hans góðu gáfur og dagfarsprýði
almennt, heldur gerði hann sér glögga
grein fyrir þeirri hræðilegu hættu sem
hverju sinni vofði yfir honum Sambó,
limum hans og jafnvel lífi. Þó dreng-
urinn reyndi að halda Sarnbó föstum
tjóaði það lítt gegn þessari óviðráðan-
legu löngun hans og aflið enda ærið
lítið. Þjóðvegurinn lá svona 200 metra
frá bænum og aflíðandi halli mestan
part, svo það var ekki lengi hlaupið
af fóthvötum hundi og það heyrðist
vel til bíla í sveitakyrrðinni. Umferðin
var auðvitað ekki mikil en drengnum
þótti hún ógnvekjandi ör og oftar en
ekki stóð hann hágrátandi á hlaðinu.
þegar Sambó þreytti leik sinn af hjart-
ans lyst sinni og hróp hans náðu aldrei
þessu vant ekki eyrum hundsins.
ambó átti það einnig til að hverfa
að heiman nokkum tíma og koma
til baka hálfskömmustulegur, blóðrisa
og illa til reika, sannarlega með
hundshaus. Þegar mamma og pabbi
voru innt eftir þessu óskiljanlega
háttalagi hans voru svör þeirra
undarlega óskýr, en eitt var drengnum
ljóst, það myndi enginn virðingarauki
að ferðum þessum, þó eitthvað skild-
46