Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.2001, Blaðsíða 6

Baráttufundur í Ráðhúsi Reykjavíkur 23. janúar 2001.
stjórnar skyldu forðast að gera okkur
grein fyrir þeim röksemdum sem áttu
að hafa legið til grundvallar áliti
þeirra lögfræðinga sem þeim hafði
tekist að fá á lokaðan fund nefnd-
arinnar, hvað þá að reynt væri að
hrekja þá gagnrýni sem fram hafði
komið á skýrslu öryrkjanefndar Jóns
Steinars. Nú var það eitt notað að
meirihluti þeirra lögfræðinga sem
gefið hefði nefndinni munnlegt álit
teldi dóminn óskýran (gott ef Jón
Steinar og félagar voru þar ekki með
taldir). Önnur rök var ekki að hafa
upp úr hinum brotlega þingmeiri-
hluta.
Dómari makkar
með hinum dœmdu
Þegar stjórnanneirihlutinn hafði
endanlega gefist upp á að standa
fyrir máli sínu með efnislegum
rökum var á síðustu stundu gripið til
þess ráðs að senda tiltölulega opna
spurningu til forseta Hæstaréttar,
Garðars Gíslasonar - sem þegar þetta
er ritað gegnir enn stöðu hæstarétt-
ardómara - og túlka svar hans sem
fyrirvaralausa staðfestingu á því að
áframhaldandi skerðing vegna tekna
maka færi ekki í bága við dóm rétt-
arins. Fyrst forseti Alþingis, Halldór
Blöndal, lét hafa sig út í þessar
hundakúnstir vekur athygli að hann
skyldi ekki látinn halda sig við sjálft
ágreiningsefnið og spyrja beint og
tæpitungulaust hvort það sam-
ræmdist dómi Hæstaréttar frá 19.
desember s.l. að skerða núgildandi
tekjutryggingu öryrkja vegna tekna
maka. En vitaskuld höfðu brota-
mennirnir ekki kjark til að spyrja
svona. Þótt ekki væri vegna annars
en þess hve óheiðarlega opin spurn-
ingin var, er forkastanlegra en ella að
sjálfúr forseti Hæstaréttar skyldi fást
til að taka þátt í leiknum, sem svo
augljóslega var ætlað að gera hinum
brotlegu það léttbærara að halda
áfram að brjóta á öryrkjum. Vera má
að Garðari Gíslasyni, sem skilaði
minnihlutaáliti í Hæstarétti, hafi
gengið það eitt til að gera gömlum
félögum stundargreiða. En hafi hann
haldið að með lögfestingu frum-
varpsins væri hann laus allra mála,
skjöplaðist honum stórum.
Staðfesting
Garðars Gíslasonar
Auk þess að vekja þjóðarathygli
fyrir daunillt baktjaldamakk við hina
brotlegu hlaut hann í leiðinni að
vekja alveg sérstaka athygli á minni-
hlutaáliti hæstaréttardómarans
Garðars Gíslasonar. En hafi einhverj-
ir efast um að með dórni Hæstaréttar
hafi verið tekin efnisleg afstaða til
inntaks og umfangs hinnar opinberu
aðstoðar - þ.e. að tryggja öryrkjum
tiltekið lágmark - nægir þeim hinum
sömu að lesa mótbárur minnihlutans,
sem eru einn samfelldur vitnisburður
um skilning allra sæmilega skyni
gæddra manna á dómnum. Til dæmis
um þetta má nefna mótbáru á borð
við þessa: “Það er verkefni löggjafans
en ekki dómstóla að kveða á um
inntak og umfang þeirrar opinberu
aðstoðar sem öryrkjum er látin í té.”
Þessi röksemdafærsla væri gersam-
lega út í bláinn og málinu algerlega
óviðkomandi nema af þeirri ástæðu,
og þeirri ástæðu einni, að Hæstiréttur
var að kveða á um inntak og umfang
aðstoðarinnar. Fleira mætti tína til,
svo sem þá skoðun minnihlutans að í
alþjóðlegum sáttmálum okkar sé
ekkert sem mæli gegn því “að
greiðslur til öryrkja séu í einhverjum
mæli látnar ráðast af tekjum maka ...“
Þetta minnihlutasjónarmið væri
málinu auðvitað óviðkomandi ef
Hæstiréttur hefði ekki einmitt verið
að mæla gegn því að greiðslur til
öryrkja væru látnar ráðast af tekjum
6