Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.2001, Blaðsíða 25

FELIX
Felix deplaði augunum syfju-
lega út í kalda geisla morgun-
sólarinnar. Börnin höfðu hent
honum út á leiðinni í skólann. Nú lá
hann letilega á húströppunum og lét
sólina skína á gráa feldinn. Hann
geispaði. í nótt hafði hann verið að
slæpast með öðrum köttum. Hann
var ekki kominn heim fyrr en í birt-
ingu, en það gerði ekkert til, vegna
þess að andstætt mönnunum hafði
hann tíma. Tima til að liggja í sólinni
og fá sér lúr.
Um hádegið heyrði hann að farið
var hratt upp tröppurnar. Felix opn-
aði hægra augað og leit í átt að úti-
dyrunum. Það var bréfberinn. Hún
henti póstinum inn um bréfalúguna í
fljótheitum og æddi svo aftur niður
tröppurnar. Hún tók ekki einu sinni
eftir Felix. “Oh, mikið hefði það nú
verið gott ef hún hefði klappað mér”,
hugsaði Felix. En Felix vissi að hún,
eins og allir aðrir, höfðu engan tíma.
Hana verkjaði í bakið af að bera
þunga pósttöskuna og heima biðu
hennar börn og heimilisverk. Hún
var alltaf að flýta sér, aumingja kon-
an.
Stuttu seinna komu börnin heim úr
skólanum. Þau voru að tala urn ein-
hvern tölvuleik sem þau ætluðu að
prófa seinna um daginn. Þau létu
eins og Felix væri ekki til. Hann leit
á útidyrnar. Ætlaði enginn að gefa
honum að borða? Dyrnar opnuðust
og skál með kattamat var sett út á
tröppurnar. Felix teygði úr sér. Eftir
það tiplaði hann að matarskálinni.
Hann var ekkert reiður yfir því að
honum var veitt svo lítil athygli.
Hann vorkenndi mannfólkinu. A
meðan hann gat borðað matinn sinn í
rólegheitum, skóflaði fólkið í húsinu
matnum upp í sig og á meðan talaði
það í símann eða horfði á sjónvarpið.
Þegar heimilisfólkið var búið að
borða hljóp það alveg jafnstressað út
úr húsinu aftur. Börnin fóru á íþrótta-
æfingu eða í tónskólann og for-
eldrarnir flýttu sér aftur í vinnu eða út
í búð.
Eftir hádegið fór Felix í göngutúr
um götuna. Hann skreið í gegn-
um limgerðið á húsi nr. 7. Kannski
var Díana í garðinum. Hún var ný í
hverfinu, með fallegan ljósbrúnan
feld. Hjartað í Felix fór að slá hraðar
þegar hann hugsaði um hana. Hann
þefaði af rósunum. Ilmurinn af þeim
var yndislegur. En Díönu sá hann
hvergi. Vonsvikinn lallaði hann heim.
Þar fann hann sér pláss á rusla-
kassanum. Þaðan hafði hann gott út-
sýni yfir götuna og himininn, sem
kvöldsólin litaði rauðgulan. Felix
horfði gjarnan upp í himininn. Þessi
víðátta, hvernig skýin hreyfðust,
aldrei varð hann leiður á þessari
sýningu náttúrunnar.
Skyndilega heyrði hann fótatak
nálgast. Hlaðin tveimur þungum
burðarpokum hraðaði húsmóðirin sér
framhjá honum. Eftir klukkutíma
þegar maðurinn hennar kæmi heim af
skrifstofunni átti maturinn að vera
kominn á borðið. I dag var miðviku-
dagur. Þá átti hann eftir að fara á
fund og hún í leikfimi.
Þegar börnin og húsbóndinn komu
heim rétt fyrir kvöldmatinn, læddist
Felix með inn. í stofunni fékk Felix
sér sæti í mjúkum stól. í sjónvarpinu
var verið að tala um stríð og hung-
ursneyð. Húsbóndinn sat á sófanum
og tróð matnum upp í sig. Hann mátti
ekki missa af fréttunum því hann
þurfti að fylgjast með því sem var að
gerast í heiminum. Börnin sátu í eld-
húsinu og hlustuðu á tónlist. Þau
vissu að á meðan fréttirnar voru í
Hlerað í hornum
Hrossaprangarinn var að hæla tveim
skjóttum merum sem hann vildi endi-
lega koma út. A endanum leiddist
honum tregða þess sem hann vildi
selja og sagði: “Þær eru hreinasta af-
bragð, velgengar og viljugar og af úr-
valskyni, því þær eru hvor undan
annarri”:
Maður einn bæði grunnhygginn og
nískur fékkst við verslun en gekk af-
leitlega. Tveir kunningjar tóku tal
saman um hvað ylli. Þá sagði annar:
“Hann er svo nískur að hann notar
bara litla heilann við verslunina”.
Siggi gamli var á fylleríi og endaði á
því að sofna sætt og rótt á húströpp-
unum hjá járnsmiðnum. Járnsmiður-
inn bar Sigga inn í smiðjuna og lagði
hann á borð sem stóð nærri eldinum.
gangi var ekki hægt að ná sambandi
við föðurinn. Móðirin var að tína
leikfimifötin saman. “Getið þið ekki
sett diskana í uppþvottavélina”, kall-
aði hún meðan hún var að klæða sig í
skóna. “Eg kem seint heim því ég
ætla í ljós eftir leikfimina”. Svo
skellti hún hurðinni á eftir sér. Þegar
fréttirnar voru búnar hvarf faðirinn
einnig. Þegar börnin voru búin að
borða fór stelpan inn í herbergið sitt,
kveikti á geislaspilaranum og fór að
gera heimaverkefnin. Strákurinn
prófaði tölvuleik, þar sem var hart
barist og mikið blóð flæddi, ekki
ósvipað fréttamyndunum stuttu áður.
Felix hoppaði úr stólnum. Þetta var
enn einn venjulegur dagur. í dag
mundi ekkert nýtt gerast. Fólkið
hans talaði varla við hvert annað og
tíma fyrir hann höfðu þau heldur
ekki. Mannfólkið æddi í gegnum líf-
ið án þess að líta nokkurn tímann til
hægri eða vinstri eins og það væri að
reyna að vinna kapphlaup.
Felix lagðist á staðinn sinn við
gluggann fyrir ofan ofninn. Hann leit
upp í stjörnubjartan kvöldhimininn
og hugsaði um Díönu. Máninn
gnæfði hátt yfir trjátoppunum, sem
vögguðu syijulega í kvöldblænum.
Felix malaði og lokaði augunum.
“Mikið er gott að vera köttur”,
hugsaði hann og hlakkaði til
morgundagsins.
Brigitte Bjarnason
Lára Jónasdóttir þýddi.
Nú vaknar Siggi, nuggar stírurnar úr
augunum og segir: “Já, já, fór eins og
mig grunaði, að hérna myndi ég
lenda”.
Davíð bjó á efri hæðinni en Daníel á
þeirri neðri. Davíð átti ekkert barn
með sinni konu en Daníel og hans
kona áttu tug barna. Nú eignast þau
ellefta barnið og þá fer kona Davíðs
niður og biður konu Daníels að gefa
sér barnið”. “Nei, barnið færðu
aldrei”, svarar sængurkonan, “en ég
skal lána þér hann Daníel”.
Það var hvassviðri á norðan og tíu
stiga frost. Jón gamli brá sér út að gá
til veðurs og kastaði um leið af sér
vatni, en snéri sér svo óvart móti
vindinum. Kom svo inn rennandi
blautur og sagði: “Þetta hefi ég
aldrei vitað, hann hellirignir í
norðangarranum og frostinu”.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
25