Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.2001, Blaðsíða 24

Brigitte Bjarnason Egilsstöðum:
Kæri herra Parkinson
Dag eftir dag stari ég á veggina í
herberginu mínu. Þeir eru
óhreyfanlegir, jafn óhreyfanlegir og
ég. Oft falla skuggar á veggina en
sjaldan sólargeislar.
Ég les dagblöðin á hverjum degi.
Var eitthvað sérstakt í þeim í dag?
Skiptir engu máli. Fréttirnar, hvort
sem þær eru góðar eða slæmar,
snerta mig ekki og hafa ekki gert það
svo árum skiptir. Enginn snertir mig,
og ef, þá bara til að draga mig upp úr
stólnum mínum. Ég er orðin að
minnisvarða. Ef hendurnar á mér
mundu ekki titra væri ekkert því til
fyrirstöðu að stilla mér upp á Austur-
velli. Fólkið mundi ekki taka eftir
því að augun sæju enn, að eyrun
heyrðu enn og að í mér leynist ennþá
einhver lífsneisti. Ennþá er sál í
þessum líkama, í þessum ham sem ég
helst mundi vilja kasta af mér strax í
dag eins og fiðrildi púpu sinni.
Herra Parkinson, ég veit að ég er
ekki ein um þessar þjáningar.
Sjálfur Muhamed Ali og meira að
segja páfinn eru þjáningarbræður
mínir. Er það huggun? Nei það færir
ekki sársaukann burt úr sálu minni.
Ef heilinn í mér mundi einnig stirðna
Brigitte Bjarnason.
upp væri kannski hægt að lifa þessu
lífi. Hve lengi, hve miklu lengur þarf
ég að þola þessa fangelsisvist í
mínum eigin líkama, þessa endalausu
bið, þessa reiði sem kraumar inni í
mér og bíður þess að brjótast út eins
og hraun úr eldfjalli? Mig langar að
öskra þar til gluggarnir springa. Að
öskra á hjálp, garga upp í andlitið á
fólki: “Hættið að fara með mig eins
og smábarn. Ég er ennþá ég. Jafnvel
þó líkami minn hlýði mér ekki lengur
er ég samt manneskja sem gat einu
sinni hlegió, gat hlaupið og gat
dansað”.
Sem barn hljóp ég hraðar en hund-
urinn okkar. A sumrin hljóp ég ber-
fætt í gegnum blómstrandi engi.
Grasið kitlaði mig í iljarnar. Ég bjó
til kransa úr fíflum, skreytti ljósa
hárið mitt með þeim og hoppaði
syngjandi um túnin. Ég elskaði að
hreyfa ungan líkamann við tónlist.
Stundum dansaði ég heima í laumi
fyrir framan spegilinn, sveif eins og
ballerína yfir slitna teppið okkar. Þá
átti ég fætur sem hlýddu mér, í dag
hanga blýlóð á fótunum á mér.
Herra Parkinson, þolinmæði mín
er á þrotum. Hversu lengi þarf
ég að dvelja í þessu ástandi óhreyfan-
leika? Ég veit að þú ert einhvers
staðar og horfir niður til okkar, læri-
sveina þinna sem þjást af þeim sjúk-
dómi sem skírður er eftir þér. Getur
þú sagt mér, þegar til himna er
komið, hvort við fáum aftur fætur
sem geta hlaupið og dansað? Hvort
við getum hlegið þar?
Brigitte Bjarnason
Lára Jónasdóttir þýddi.
Es. Höfundur greinir frá því að
móóir hennar þjáist af Parkinson -
sjákdómnum.
Hlerað í hornum
Á leikvellinum heyrðist á tal tveggja
snáða: “Pabbi minn getur lamið
pabba þinn”. “Iss, það er nú ekki
mikið til að monta sig af. Mamma
mín getur það nú líka”.
Magnús heimsótti Jóhannes vin sinn
og spurði eftir eiginkonunni hvar hún
væri. Jóhannes segir hana hafa farið
á uppboð. Þá segir Magnús: “Á upp-
boð segirðu. Og fékkstu eitthvað að
gagni fyrir hana?”.
***
Kona ein ók bíl sínum á ljósastaur og
stórskemmdi bílinn. Lögreglumaður
kom á vettvang og konan hálfvönkuð
eftir áreksturinn missir út úr sér:
“Var ég í rétti?”
Lögreglumaðurinn svaraði: “Nei, ég
held að Ijósastaurinn hafi verið í
rétti”.
Brigitte Bjarnason, Egilsstöðum:
Enginn tími fyrir
blómin við vegkantinn
Við þjótum gegnum lífið
eins og mannlaus bátur
í hörðum straumi.
Bjargarlaus, án takmarks.
Kannski ströndum við á sandrifi,
og okkur snýst hugur.
Kannski drukknum við
í straumi tímans.
Enginn tími fyrir lífið.
Enginn tími fyrir blómin við vegkantinn.
24