Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.03.2001, Blaðsíða 7

DAVÍÐ
ODDSSON
maka. Á þetta hljótum við öll að geta
fallist.
Játningar Jóns Steinars
Það er ekki nóg með að minnihluti
Hæstaréttar staðfesti raunverulegt
innihald dómsins. Svo skemmtilega
vill nefnilega til að mitt í öllu málæði
sínu hefur sjálfum yfirdómara réttar-
ríkisins íslands, Jóni Steinari Gunn-
laugssyni, orðið það á að viðurkenna
berum orðum að þrátt fyrir skýrslu-
afglöp sín skilur hann til hlítar hvað
raunverulega fólst í dómi Hæsta-
réttar. Eftir útkomu skýrslunnar er
hann í viðtali við Helgarblað Dags og
segir: “En það getur ekki verið
hlutverk dómstóla að ákveða að ekki
eigi að miða svona styrki við tekjur
maka. Það er þetta sem ég hef gagn-
rýnt við þennan dóm.”
Sömu helgina er einnig birt viðtal
við Jón Steinar í Helgarblaði DV. Þar
segir hann að Hæstiréttur hafi gengið
lengra en heimilt geti talist og bætir
við: “Það verða til mikil vandamál
þegar dómstólar taka að móta reglur
sem á undir löggjafann að setja.”
í þessum viðtölum er Jón Steinar
að viðurkenna að Hæstiréttur hafi
ekki aðeins ákveðið “að ekki eigi að
miða svona styrki við tekjur maka,”
heldur hafi hann einnig mótað reglu.
Hæstiréttur hafi m.ö.o. ekki verið að
fela skósveinum forsætisráðherra að
móta nýjar skerðingareglur. Ef slíkt
hefði verið niðurstaða Hæstaréttar
hefði hann haft margvísleg ráð til að
koma því skýrt á framfæri í texta
sínum.
Forsœtisráðherra úr skápnum
Þótt viðurkenning nefndarfor-
JÓN STEINAR
GUNNLAUGSSON
mannsins segi vissulega sina sögu
um heiðarleika stjórnvalda í þessu
máli er einnig athyglisvert að lesa
það sem hrekkur af vörum forsætis-
ráðherra í nýlegu viðtali við tímaritið
Mannlíf. I miðri gagnrýni sinni á
stjórnarandstöðuna verður honum á
að gera opinbera þá skapraun sem
honum er að dómi Hæstaréttar og því
að þingmeirihlutinn skuli í raun hafa
misst ákvörðunarvald um skerðingu
tekjutryggingar vegna tekna maka.
Orðrétt segir forsætisráðherra:
“Ég hélt að þetta fólk ætlaði sér
einhvern tíma að komast í meirihluta
og láta lýðræðið njóta sín, en það
hugsar bara um næstu fimm mínútur
og fréttirnar um kvöldið. Menn fagna
þegar Hæstiréttur setur lög. Vill þetta
fólk að dómstóll setji lög í stað
þingsins?”
Skýrar er varla hægt að viðurkenna
að með dómi sínum tók Hæstiréttur
ákvarðanavald af þeim meirihluta
sem forsætisráðherra ræður fyrir og
gerst hefur sekur um alvarleg lög-
brot, ólöglega reglugerð og brot á
tveim mannréttindaákvæðum stjórn-
arskrárinnar. I vanmáttugri reiði
beina hinir dæmdu spjótum sínum að
dómsvaldinu, sem eins og nafnið ber
með sér er ætlað að fara með ákveðið
vald í stjórnskipan okkar. En svo
lengi hafa fyrirsvarsmenn fram-
kvæmdavaldsins fengið að ráða því
sem þeir hafa viljað ráða að það
vekur þeim ekki einungis ólund,
heldur særir það stolt þeirra og sjálfs-
mynd að þessi þriðji valdþáttur,
dómsvaldið, skuli voga sér að beita
valdi sínu þvert á þeirra pólitíska
vilja.
HALLDÓR
ÁSGRÍMSSON
Utanríkisráðherra misboöið
Þetta sjónarmið kemur til viðbótar
afar opinskátt fram í helgarviðtali
Dags við formann Framsóknar-
flokksins þann 20. janúar s.l. Þar
talar hann eins og svefndrukkinn
maður sem ráfar um í stjórnskipu-
legu tómarúmi og tekur að bolla-
leggja um það hverju honum finnst
að hann eigi að ráða og hverju dóm-
stólarnir megi ráða. í þessu afhjúp-
andi viðtali segir formaður Fram-
sóknarflokksins orðrétt:
“Alþingi má ekki afsala til dóm-
stóla því hlutverki sem það hefur til
að jafna kjör borgaranna. Ég tel það
vera meginhlutverk mitt sem stjórn-
málamanns að vinna að því að jafna
kjör fólksins í landinu og þegar
stjórnmálamenn hafa ekki lengur
það vald að mestu óskert þá hef ég
lítið að gera í pólitík.”
Að viðbættum þeim játningum sem
fyrir liggja af hálfu Jóns Steinars er
einkar upplýsandi að fá það svart á
hvítu að forystumönnum lögbrjót-
anna skuli ekki vera mest skapraun
að sjálffi dómsniðurstöðunni, heldur
skuli þeim svíða sárast að frá þeim
skuli hafa verið tekið vald - vald til
“að jafna kjörin” eins og formaður
Framsóknarflokksins kýs að kalla
það. í almennum sakamálum getur
það reynst þrautinni þyngra að fá
hina brotlegu til að viðurkenna sekt
sína og játa. í þessu máli höfum við á
hinn bóginn átt því láni að fagna að
hinir seku hafa, án þess að ætla sér
það beinlínis, reynst samvinnuþýðari
en ýmsir minniháttar brotamenn
kynnu að hafa reynst, og ræður þar
SJÁ NÆSTU SÍÐU
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS
7