Íþróttablaðið - 01.04.1994, Qupperneq 39

Ilmurinn er indæll og bragðið...
manna. Hér spila menn af fullum
krafti hvort sem þeir eru götustrákar
eða búðareigendur.
Menn hittast gjarnan eftir vinnu
eða í hádegishléinu og spila sinn
bolta eins og algengt er heima á ís-
landi nema hvað menn eru ekkert að
hafa fyrir því að skipta um föt. Vinnu-
fötin og „spariskórnir" duga vel. Skó-
búnaðurinn virðist ekki hamla þeim.
Sama má segja um götustrákana sem
spila af fullum krafti og mikilli leikni
þótt engir séu skórnir. En þeir eru
harðir af sér og fæturnir þola mun
meira en fætur okkar sem eru varðir
frá vöggutil grafar. Þótthinireldri séu
margir hverjir komnir með ístru búa
þeir enn yfir leikni þótt hraðinn sé
ekki sá sami og áður.
UPPSKRIFTIN AÐ
GALDRINUM
Mjög algengt er að spilað sé með
litlum plastboltum á stærð við hand-
bolta og það á jafnt við um krakka
sem fullorðna menn. Kemur það til af
því að þeir eru miklu ódýrari en
venjulegir boltar. En stærð boltans er
ekki eina ástæðan. Eins og gefur að
skilja verður leikurinn öðruvísi.
Breidd markanna er ekki nema eitt
skref og er spilað þröngt og hratt.
Miklar sviptingar eiga sér stað. Menn
þurfaaðvera liprir, leiknirogsnöggir
að hugsa þvíhvorki gefsttími né rúm
til að dóla með boltann. Og þegar
spilað er á götunum, innan um fólk
og bíla, eða á litlum velli, þar sem
einnig er verið að spila körfubolta
eða aðrir leikir eru í gangi, þurfa
menn frekar að vera léttleikandi. I
þessum þáttum liggur galdurinn á
bak við suður-ameríska boltann,
snerpuna, léttleikann og hörkuna.
Þegar við þetta bætist að milljónir
stráka spila fótbolta af miklum áhuga
hlýtur útkoman að skila sér í frábær-
um landsliðum þessara þjóða.
TRÚARBRÖGÐ
Fótboltinn er annað og meira en
leikur fyrir fólkið. Hann veitir strák-
um tækifæri til að þéna meira en
meðaljóninn og skapar mönnum
mannsæmandi líf — í nokkur ár að
minnsta kosti. Það er líklega á fót-
boltavellinum sem draumur fátæka,
skólausa stráksins rætistoftaren ann-
ars staðar í þessari álfu. Eins og ann-
ars staðar gefur hann fyrst og fremst
frelsi frá hversdagsleikanum og
brauðstritinu. í rómönsku Ameríku er
vissulega þörf á því.
Menn öðlast samkennd með sínu
liði, sínum mönnum og finna (eða
telja sér trú um) að þeir sjálfir séu
mikilvægir. „Án mfns stuðnings
myndu þeirtapa." Ef menneru ívafa
um hvort hann dugi er leitað stuðn-
ings æðri máttarvalda. Leikmenn,
sem og áhorfendur, krossa sig f bak
og fyrir og leita liðsinnis Maríu eða
einhvers dýrlingsins. Þegar mikið
liggur við öðlast fornir guðir og vættir
nýtt líf; hjátrú og hindurvitni
blómstra. Til dæmis lá nánast öll
bólivíska þjóðin á bæn síðastliðið
haust þegar liðið var að tryggja sér
farseðilinn í úrslitakeppni heims-
meistarakeppninnar. Sumir fórnuðu
uppáhaldshananum eða feitasta
grfsnum, ýmist fyrir eða eftir leiki.
Á VELLINUM
Á vellinum er sannkölluð veisla á
borð borin og það er ekki sfður gam-
an að fylgjast með fólkinu. Háir sem
lágir (aðallega lágir), þéttir sem
grannir, rfkir sem fátækir flykkjast á
völlinn. Hinir ríku sitja íbestu sætun-
um, rammlega afgirtum með háum
girðingum rétt eins og heimili þeirra
eru.
Þeir, sem vilja kýla vömbina, hafa
úr mörgu að velja. Fjöldi fólks, aðal-
lega kvenna og barna, sýður, steikir
og bakar mafs, grænmeti, kjúklinga,
svínapuru, banana, tortillur og margt
fleira. llmurinn fyllir vitin ogæsir upp
hungrið. Snyrtimennska er kannski
ekki kjörorðið hér en menn láta það
ekki á sig fá enda ýmsu vanir. Fyrir
útlending sem hefur ekki náð að
rækta upp innlenda magagerlaflóru
er hollast að halda sig við „heim-
sendar" pitsur sem seldar eru á vell-
inum.
Menn eru öllu blóðheitari hér en
við eigum að venjast. Sá leiðinlegi
ósiður að fleygja flöskum og öðru
drasli inn á völlinn er landlægur.
Skemmtilegri siðir eru að berja
trumbur í gríð og erg og sprengja kfn-
verja þótt það geti skapað vissa
hættu. Það kemur fyrir að menna fari
langt yfir strikið og grípi til byssu
sinnar en byssueign er almenn hér.
Þegar leikið er á kvöldin eru vell-
irnir baðaðir fljóðljósum og and-
rúmsloftið verður öðruvísi. Eldglær-
ingarnar og reykurinn frá hlóðum
kvenna leika sér með skuggunum og
ýmsar kynjamyndir birtast örskots-
stund en hverfa svo jafnharðan.
í fljóðljósin leita allskyns skorkvik-
indi og leðurblökurnar fylgja í kjöl-
farið. Það er sérstaklega gaman að
fylgjast með flugi leðurblaka og sjá
þær hremma flugur á fleygiferð.
Segja má að á vellinum birtist
þjóðfélagið í smækkaðri mynd sem
er þó svolítið ýkt. Það er vissulega
þess virði að fara á völlinn — meira
að segja fyrir hörðustu antisportista.
Fólkið, maturinn, verkaskiptingin,
draumarnir, misskiptingin — já, lífið
sjálft birtist manni þar.
39