Hvöt - 30.04.1949, Qupperneq 12

10
H V ö T
þetta kvöld, og víðar en á einum
stað. Er við höfum ráfað nokkuð
um, staðnæmumst við hjá einum
danspallinum og glápum á dans-
fólkið. Hér eru gamlir dansar í
æðsta sessi. Við þorum ekki að hætta
okkur út í þennan „bransa“, övíst
að við kunnum þessa gömlu gal-
hoppa.
Otto stingur upp á því, að við
isnUðrum uppi stað, þar sem
.,modern“ dansar ráði ríkjum. Við
iánkum, og síðan er rölt af stað.
Við þurfum ekki að leita lengi. ör-
litlu neðar á Skansinum er gríðar-
stór danspallur. Þarna snýst ein-
göngu ungt fólk eftir nýtízku vösl-
um og tangóum.
Við kaupum einn dans fvrir 25
aura og stígum inn á hið mikla
svið. Óðar en varir, er þessi 25 aura
snúningur á enda, og okkur er smal-
að út ásamt öðru dansfólki.
Við sjáum fram á gialdþrot okk-
ar, ef við eyðum kvöldinu þarna,
og þess vegna röltnm við hurt úr
margmenninu.
Við ákveðum að ganga til hótels-
ins og njóta kvöldfegurðarinnar.
Það er lítil umferð á Strandvágen.
Einstaka elskendur mæta okkur.
Dimmgræn tré standa háðum megin
vegarins, bein og tignarleg, sem
hermenn á verði.
Við, þessar 4 hræður, erum eins og
heil konungsf jölskylda, með heiðurs-
vörð á bæði borð. sem í lítilæti sínu
hirtir lýðnum ásjónu sína á hátíðis-
degi.
Þegar við höfum gengið nokkra
stund, staðnæmumst við og fáum
okkur sæti á bekk, sem er í trjá-
göngunum.
Við störum þögul upp í kvöld-
bláan himininn, sem hvelfist yfir
okkur. Þetta er eins og fámenn
kvekarasamkunda, þar sem hver og
einn bíður cftir innblæstri andans.
Eg herði mig upp og spyr Stellu,
hvað pabbi hennar geri. Hún segir
að han reki iðnað og verzlun. „Hann
er þá kapitalist“, segir Otto brosandi.
„Já, sennilega“, svaraði hún. Þetta
dugir, málbeinið liðkast. Næstu 5
mínútum er eytt í þras um
stjórnmál. Otto heldur smá ræðu.
Hann er róttækur, ef til vill kommi?
Þær Stella og Aleen standa saman í
baráttunni og svara ýmsu til varnar
einkaframtakinu.
Blessaðar dúfurnar eru allt of
rómantískar til þess að standa í
stælum sem þessum. Þær hafa á orði,
að svona kjaftæði eigi alls ekki við
á þessari stundu. Við erum þeim sam-
mála. Otto hlær og biður formlega
afsökunar.
Við stöndum upp og höldum af
stað. Brátt er Strandvágen á enda.
Það er sama mannfæðin og dauða-
kyn’ðin. Erum við í stórborg, eða
erum við á óbyggðri strönd, í frum-
skógi, eyðimörku eða á rcginheiði,
þar sem ekki er hundakofa að sjá eða
heyranleg hljóð í nokkru kvikindi ?
Kl. er 23,25. Við höfum gengið
mikið og erum svöng.
Eftir 4 mín erum við á kaffi-
húsi. Otto biður um kaffi og ósköpin
öll af smurðu brauði, þótt blankur
sé og þótt hann viti, að ég sé ákveð-
inn í að spara til næsta dags.