Hvöt - 30.04.1949, Qupperneq 19

H V ö T
17
og bústinn bolakálfur, sem er
lileypt út í fyrsta skipti að vorlagi,
og teygja hvíta drykkinn, sem bíður
mín í þykku flöskunni á eldhúsborð-
inu. Áður en ég fer, stingur frú
Braaten að mér vænum brauðböggli,
mjólkurflösku og slatta af jarðar-
berjum, en harðneitar að taka græn-
an eyri fyrir allt það, sem þau hjón-
in hafa fyrir mig gert. Ég kveð þau
vandræðalegur af þakklæti.
Ég er á östbanen laust fyrir kl.
8, en lestin á ekki að fara fyrr en
kl. 8,45, svo að það er nægur tími
til stefnu. Ég lít á farseðil minn:
Oslo—Ándalsnes
Andalsnes—Álesund
Álesund—örstavik
Tveggja daga ferð í þrem áföng-
um, er fyrir dyrum. 1 dag mun ég
þjóta eftir Guðbrandsdalnum, hjarta
Noregs. Á morgun mun ég líta liá-
fjalladýrð Summöre.
Meðan ég bíð á járnbrautarstöð-
inni, kemst ég í kynni við finnskan
magister, að nafni Tuominen, sem
er að fara til örstavíkur. Islenzki
fáninn, sem er festur í jakkahorn
mitt, kemur upp um mig. Sætin í
lestinni eru númeruð niður, og að-
eins og þeir, sem hafa „pladsbillett“
(einskonar aukamiða með sætanúm-
eri á), geta leyft sér þann „lúxus“
að sitja. Þessi finnski magister hefur
ekki „pladsbillett“ og getur því
ekki setið hjá mér. Ég lendi samt
sem áður í ágætum félagsskap. Hár
og grannur hermaður, rauður á hár,
sezt við hlið mér. Hann rekur fljót-
lega nefið í íslenzka fánann minn,
eins og fleiri, og fer að rabba við
mig. Hann spyr fyrst um mig og
mitt land, en síðan segir hami lítil-
lega frá sjálfum sér. Hann var í flug-
her frjálsra Norðmanna í Englandi
á striðsárunum og tók þátt í mörg-
um orustum. Nú er hann í sumar-
fríi.
1 Lilleströnu bæast allmargir Finn-
ar í hóp þeirra, sem eru á leið til
örstavíkur. örstavíkurfarar kynnast
fljótt og mynda eins konar „blökk“ í
lestinni. I hópi þessa ágæta fólks eru
nokkrir Norðmenn. Ég kynnist
tveim þeirra töluvert á ferðalaginu,
ungri stúlku að nafni Inger og bíl-
stjóra, sem Arnljot nefnist. Þau eru
einstaklega alúðleg og fræða mig af
kappi um fegurð norskrar náttúru.
Það situr meir en við orðin tóm.
Ég lít tignina, og nýt hennar í æ
ríkara mæli, eftir því sem norðar
dregur, þó ckki til fiills, vegna hraða
lestarinnar. Guðbrandsdalurinn, þessi
paradís norskrar náttúru, sveit
Sigridar Undsets og Kristínar
Lavrandsdóttur, birtist í öllum
blóma sínum, allri fegurð sinni.
Ég stari á grænan gróðurfeld fjalla-
hlíðanna, hvítfreyðandi fossa og
elfur, sem ryðjast fram í heillandi
krafti sínum, stormandi snæviþakta
tinda, sem rísa tignarlega af grunni
gróandans. Hvílík fegurð, tign og
kraftur!
Ferðalagið niður á milli Roms-
dalsalpanna er áhrifaríkt og jafn-
vel æfintýralegt. Framundan er
Romsdalsfjörðurinn. I syðsta og
innsta hluta lians liggur Andalsnes
Lestin brunar inn i þetta litla þorp
kl. rúmlega 21. Ferðalaginu er lokið
í bili. Ég kveð ferðafélaga mína, sem
ætla að leggja á sig það erfiði að