Hvöt - 30.04.1949, Blaðsíða 21

H V Ö T
19
Cju&n'm ^JJriítjánídáttir, ^JCuennailóla
Góður vinur
Hver dagurinn af öðrum leið, og
enn lá Siggi mikið veikur. Nú var
hann búinn að liggja í rúminu í
viku með lungnabólgu, og allan
þennan tíma hafði liún varla feng-
izt út úr herbergiu frá honum. —
Já, það var ekki bægt að hugsa
sér betri vin en einmitt hana
Svölu.
Loksins fór Sigga að batna, og
hann gat farið að vera dálítið úti.
Svala fylgdist með honum, hvert
sem hann fór, og virti hann fyrir
sér með innilegri aðdáun og gleði
yfir afturbatanum.
Siggi var alltaf glaður, þegar þau
voru saman; hann var nú 15 ára
og honum þótti vænna um Svölu en
nokkra aðra veru; það var hein-
sem engill, Arnljót er beinn og búst-
inn, eins og stríðalinn stóðhestur.
Við leiðumst arm í arm til
Avlioldskaféen og snæðum þar í boði
D. N. T. U. ásamt Finnunum og
öðrum Örstavíkurförum. Kl. 15,30
siglum við áleiðis til örstavíkur.
Síðasti áfanginn er hafinn. Ferðin
gengur vel, enda gott í sjóinn. Það
er þægilegt að standa á þilfarinu og
láta svalt og hressandi sjóloftið
líka um sig Ég er fullur eftirvænt-
ingar.
Um kl. 18 stöndum við á hafnar-
bakkanum í örstavík. Þar eru tugir
línis hægt að segja, að þau elskuðu
hvort annað.
Nú sat harin úti á túni, og Svala
hjá honum, og hann fór að liugsa
um, hvernig þetta hafði allt geng-
ið til, áður en hann varð veikur.
Þegar hann var fermdur, hafði
hann viljað vera eins og aðrir strák-
ar i sveitinni, og þeir voru nú ekki
allir sem beztir.
Einu sinni fékk hann ásamt Svölu
að fara í kaupstaðinn með nokkrum
strákum á hans aldri, sem áttu heima
í sveitinni.
Og þessir strákar, þeir þóttust nú
heldur menn með mönnum og keyptu
sér eina „flösku“ og vildu, að Siggi
væri með í því, en hann var ófáan-
legur til þess. Hann mundi eftir
manna fyrir til að taka á móti okk-
ur. Ég er kynntur fyrir Pétri og
Páli, Noi'ðmönnum, Svíum, Finnum
og Dönum. Það er farið með okkur
til Möi’e folkehögskole. Þar á rnótið
að fai'a fram.
Ég, Ai-nljot og Inger, þessi sam-
stilla þrenning, lítum brosandi
hvert á annað. Það grípur okkur ein-
hver ofsafögnuður. Við tökumst í
hendur, hoppum, tröllum, og hrópiun
eins og ærslafengnir unglingar á
gelgjuskeiði: „örstavik! örstavik!
húi'ra!
Framh.