Milli mála - 2019, Blaðsíða 176

176 Milli mála 11/2019
STAÐIR
Þetta var einn af fyrstu hlýindadögum vorsins og ísskápar enn
ekki fullir af ís. Það sást að rjómaísinn var linur og við það að bráðna
og leka niður. Jarðarberjaísinn var freistandi og ungi íssalinn vakti
eftirtekt mína þar sem hann stóð og virtist hæstánægður með lífið og
tilveruna. Hann var í svörtum ermalausum bol, flík sem ég er ekki
hrifin af að maðurinn minn gangi í. Óskiljanlegt húðflúr lá frá öxlum
og niður að olnboga. „Áttu krapa?“ spurði kona nokkur án þess að
hafa augun af handleggjum sem hreyfðust taktfast og markvisst við
að afgreiða pistasíuísinn. „Ég vissi að þú myndir spyrja um það, Lola.
En nei, ég á ekkert krap. Mér fannst frekar snemmt að bjóða upp á
krap, en kannski ég hafi það til sölu í næstu viku. Ef þú vilt eitthvað
ferskt og hressandi, skaltu fá þér sítrónufrauð, ljúfan,“ sagði hann og
dró annað augað í pung.
„Þú þarna með þrýstnu varirnar, hvað má bjóða þér?“ spurði hann
mig aftur. „Viltu smakka á einhverri tegund?“ Ég svaraði um hæl og
lét sem ég hefði ekki heyrt athugasemdina um þrýstnu varirnar. „Ég
hef ekki vit á ís en mér finnst jarðarberjaís góður.“ „Hér er hann,
elskan. Viltu smakka hann?“ „Nei, það er óþarfi,“ svaraði ég vand-
ræðalega rétt eins og það sem hann ætlaði að rétta mér væri forboð-
inn ávöxtur. Kona sem stóð fyrir aftan mig, og taldi mig augsýnilega
fanga alla athygli íssalans, færði sig nær mér til að líta yfir úrvalið og
láta taka eftir sér um leið. „Hvað segir þú gott, Manúela?“ spurði
hann þegar hann sá hana. „Þú komst ekki við í gær svo ég fékk ekki
tækifæri til að dást að þessum dásamlega gullinbrúna húðlit þínum.“
Manúela hagræddi kjólnum örlítið svo að sæist betur í barminn.
„Djásnið mitt, þú ert aldeilis lengi að velja þér ís. Prófaðu jóg-
úrtísinn með bláberjunum. Ég held þér muni finnast hann góður,“
sagði hann við mig og rétti mér plastskeið með ísslettu án þess að
gefa mér ráðrúm til að bregðast við. Þegar ég tók við skeiðinni og
hendur okkar snertust fékk ég rafstraum en hann virtist ekki taka
eftir neinu. Ég fann hvernig um mig fór heitur straumur vegna
ástríðufunans sem streymdi frá þessum manni. „Ég held ég fái jarðar-
berjaís í brauðformi,“ sagði ég ákveðin til að koma í veg fyrir að hann
rétti mér aðra skeið af ís. „Ertu viss um að þú viljir ekki jógúrtís með
bláberjum?“ spurði hann ýtinn og með glotti sem gaf í skyn að hann
vissi mætavel hvert erindi mitt var. Þótt mér hafi fundist jógúrtísinn
góður, reyndar mjög góður, vildi ég að hann vissi að ég væri ákveðn-