Milli mála - 2019, Side 194

194 Milli mála 11/2019
BRÚÐA MAMELIGU
hana af, sleit bandið og lét glerperlurnar renna í vinstri lófann. Ég tók
eina þeirra og setti í höndina sem teygði sig í átt til mín. Ég endurtók
leikinn aftur og aftur, eins hægt og ég gat til að vinna tíma og slá
endalokunum á frest. Um nokkrar mínútur, nokkrar sekúndur.
Það voru aðeins þrjár perlur eftir í lófanum á mér þegar ég heyrði
hanagal. Ég leit ósjálfrátt upp og sá að sólin var að koma upp. Ég stóð
kyrr og vissi ekki hvað ég var að gera eða hvað ég ætti að gera. Mér
fannst ég heyra drunur eins og þegar jörðin skelfur. Ég var lömuð af
skelfingu. Og þá sá ég dálítið sem ég trúði varla: Jörðin hafði lokast
yfir Igruska, það sást ekkert nema önnur höndin, eins og hún væri
enn að heimta eitthvað. Þá loksins rann upp fyrir mér hvaða hryll-
ingur hafði náð tökum á mér og ég gaf frá mér skaðræðisöskur.
Þarna var ég alein, allsnakin í miðjum kirkjugarði þorps sem ég
þekkti ekki. Morgungolan gerði mér gott og ég róaðist smátt og
smátt. Ég var umkringd leiðum. Ég sá kirkjugarðsvegginn sem var
ekki sérlega hár. Auðvitað gæti ég klifrað yfir hann en hvert átti ég
að fara? Þá svaraði Guð mér. Ég átti að fara til hans, eða öllu heldur
í kirkjuna. Á bakhlið kirkjunnar voru opnar dyr. Ég fór inn. Það var
enn dimmt í kirkjunni en ekki svo að ég kæmi ekki auga á tjald sem
ég losaði til að hylja nekt mína. Þótt kraftar mínir væru nánast á
þrotum klifraði ég þar næst upp stiga sem lá upp í kirkjuturninn.
Þegar ég var komin upp togaði ég full örvæntingar í reipið til að
hringja klukkunum. Ég þurfti ekki að bíða lengi. Ungur prestur kom
og vildi vita hvaða krakki hefði dirfst að vekja þorpsbúa svona
snemma. Þegar ég sá hann skildi ég að hann var sendur af Guði. Ég
hrópaði til hans:
–Ekki koma nær! Ég er hálfnakin!
Aumingja presturinn vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Hann
sagði stuttaralega:
–Kvenskratti! Hvað ert þú að gera þarna?
–Fyrirgefðu mér, faðir, ég skal segja þér það. En viltu fyrst vera
svo vænn að ná í föt fyrir mig til að ég geti klæðst.
Nokkrum mínútum síðar var ég komin í alltof stórar buxur og
karlmannsjakka. Ég hlýt að hafa litið út eins og fuglahræða. Ég elti
prestinn möglunarlaust inn á skrifstofuna hans.
–Og nú skaltu segja mér hvað þú varst að gera í kirkjuturninum,