Blik - 01.05.1967, Blaðsíða 262

260
BLIK
brot. Greri allt svo vel saman úr
höndum hans, að ekki þótti þörf að
sækja lækni, nema ef illa hafði
brotnað. Einhverju sinni hafði hann
búið um lærbrot, en leggurinn hafði
brotnað ofarlega, og lét Guðmundur
senda eftir héraðslækninum. En þeg-
ar hann kom, sagðist hann ekki
þurfa að hreyfa við umbúðunum.
Bætti læknirinn því við, að Guð-
mundur hefði búið um brot þetta að
fyrirmynd franskra lækna. En hann
hafi komizt í kynni við þá í Vest-
mannaeyjum.
Ennfremur tók hann mönnum
oft blóð eða sló þeim æð, eins og
það var líka kallað. Til þess var not-
aður svokallaður bíldur og lítið
nautgripahorn slólaust og opið upp
úr stiklinum. Var hornið sogið fast
á hörundið, þar sem eymslin voru.
Við þetta hvarf allt loft úr horninu,
en til þess að varna því, að loft
kæmist inn og hornið losnaði, var
blautum líknarbelg brugðið yfir gat-
ið, og límdist hann þar fastur og
lokaði fyrir. Blóðkoppar og blóðtaka
af þessu tæi þótti gefast mjög vel
gegn gigt og margskonar öðrum
kvillum, og menn töluðu um, að
með þessu losnaði líkaminn við ó-
holla vessa.
Tæki þessi gengu í arf til Jóns
Guðmundssonar, og tók hann mörg-
um blóð eftir það, þótt hann yrði
aldrei læknir sem faðir hans hafði
verið, en Guðmundur hlýtur að hafa
verið læknir af Guðs náð.
Þegar þessi tæki komust í eigu
Jóns, var hann kvæntur Ingibjörgu
Jónsdóttur bónda Brandssonar. Voru
þau hjónin mörgum innan handar í
þessum efnum með nærgætni sinni
og alúð. Þau hjálpuðust að, Jón sló
á æðina með bíldinum, en Ingibjörg
sogaði hornið á.
Bíldurinn og hornið voru í eftir-
látnum munum Ingibjargar, þegar
hún lézt, og eru nú varðveitt í
Byggðarsafni Vestmannaeyja, og þar
geyma þau sína sögu. Þögult og
orðvana er þeirra mál nú sem áður á
hniginni öíd. Þau túlkuðu í verki
göfugt hjartalag og nákvæmar hend-
ur, sem aldrei kröfðust launa fyrir
veitta líkn.
3.
Kirkjuland í Austur-Landeyjum var
tvíbýlisjörð. Bjó þar á austurpartin-
um Bjarni nokkur Bjarnason ásamt
konu sinni, Katrínu, og börnum
sínum fjórum, öllum uppkomnum.
Bjarni þessi var hinn mesti hagleiks-
maður, listasmiður á tré og járn. I
hugkvæmni sinni hefur hann sjálf-
sagt ekki getað með öllu bundið
bagga sína samtíðinni og aldrei ver-
ið á réttri hillu sem bóndi. Mun
hann hafa átt erfitt með að una ein-
angruninni og einhæfninni, sem af
henni leiddi, og fýst að hleypa
heimdraganum.
Þetta var á harðindaárunum upp
úr 1880, meðan vesturferðir voru
hvað tíðastar, þegar fjöldi fólks tók
sig upp og flúði kuldann og sultinn
og fór til Vesturheims. En þar var
sagt, að skógarnir ilmuðu af bygg-