Strandapósturinn - 01.06.1980, Qupperneq 40

ávallt tvo til reiðar, Bjami sonur hans var oftast með honum. Við
krakkarnir horfðum hugfangin á þegar hann lét hestana taka
sprettinn á sandinum (Kjósarsandi) og rykmökkurinn þyrlaðist
upp og huldi að nokkru hest og mann þegar heitt var og sólskin.
Ólafur fór venjulega af baki við Kvíaklettana og hvíldi hestana,
eins þó hann kæmi við í Kjós. Alloft á sunnudögum fyrstu
sumrin eftir að þau hjón komu á fyrrnefndar slóðir, gerðu
mæðgurnar og Ólafur sér dagamun með því að fara ásamt
kaupmannshjónunum, frú Sigríði og Jensen, inn í Reykjarfjörð,
þar stóðu ávallt dyr opnar, viðræður og beini sem best varð á
kosið, svo marga fýsti að leggja þangað leið sína. Þá riðu konur í
söðlum og vom mjög tígulegar á hestbaki, í síðum pilsum sem þá
tíðkuðust en voru ekki að sama skapi þægileg.
Ólafur fór margar læknisferðir áður fyrr þegar hestum varð
við komið og var þá fljótur í ferðum því hann átti jafnan góða
hesta. Heyrði ég þess getið að hann hefði eitt sinn farið alla leið
suður að Reykhólum á svo skömmum tíma að undrum þótti
sæta, þá mun hafa legið mikið við að ná til læknis. Ólafur var
nærfærinn við sjúka, sérstaklega ef um fingurmein eða aðrar
ígerðir var að ræða.
Það vill oft verða svo að fjarlægðin geri fjöllin blá. Ármúli var
góð jörð, vel í sveit sett og var þeim hjónum farið að vegna þar
vel efnalega eftir að veikindum Jakobs, sonar þeirra, linnti. Á
þeim tímum varð allur sjúkrakostnaður að greiðast af foreldrum
eða nánustu ættingjum. Drengurinn var heilan vetur á sjúkra-
húsinu á Isafirði og móðir hans varð aö vera hjá honum. Eftir því
sem ég veit best hefur hann verið þriggja ára, mesta myndar- og
efnisbarn. Það var ofvaxið hverjum meðalbónda að rísa undir
þeirri byrði, enda gekk þá mjög á bústofninn, en þegar hér var
komið, var farið að vænkast um á ný. Ólafi var síst láandi þó
hann hefði áhuga á að komast á sínar æskustöðvar og ljómi sá er
fyrr lék um þennan stað verið honum í minni. En tímarnir höfðu
breyst. Verslun samfara útgerð var aðal burðarás þeirra miklu
umsvifa er faðir hans dreif. Búskapur gat ekki á þeim árum velt
svo þungu hlassi, en nú var aðeins um hann að ræða, örlítið
æðarvarp var í hólmum fyrir utan. Þegar best lét hafði dúnn náð
38