Strandapósturinn - 01.06.1980, Síða 127

Og svo mun hafa komið fyrir að þau væru notuð til pólitískra
fundarhalda. Ég man a.m.k. eftir einum eða tveimur slíkum
fundum í sláturhúsi Kaupfélagsins. Þegar ég byrjaði að vinna
þarna urðu sláturstörfin að vinnast af fólki úr sveitunum í kring,
og var svo lengi eftir það a.m.k. að verulegum hluta. Og enn
þann dag í dag mun allmargt fólk úr sveitunum vinna þarna á
haustin í þessum störfum, enda mun svo vera allvíða annars-
staðar á landinu, því þessi störf þurfa að vinnast að mestu á
ákveðnum og takmörkuðum tíma.
Við sem unnum þarna á þeim tíma er ég var þar bjuggum flest
í skúr sem byggður var áfast við kaupfélagshúsið. I kaupfélags-
húsinu var verslunarbúð, ein skrifstofa og íbúð kaupfélagsstjóra
og fjölskyldu. Kaupfélagsstjóri var Guðjón Guðlaugsson, sem
oftast var kenndur við Ljúfustaði því þar var hann bóndi á
tímabili æfi sinnar. Við urðum að hafa með okkur mat að
heiman því ekkert mötuneyti var, né nein aðstaða til matar-
gerðar, en kaffi hituðum við á prímus, sem svo var kallaður. Við
fórum heim um helgar og komum þá með mat til næstu viku
með okkur.
Ég var settur í það starf að salta kjötið, en þá var allt kjöt
saltað og selt þannig út úr landinu. Ég held að á þessum árum
hafi allt kjöt héðan verið selt til Noregs og Danmerkur en þó
mun eitthvað af því kjöti sem selt var til Danmerkur hafa verið
selt þaðan til Þýskalands. Kjötið var saltað í tunnur og voru þær
innfluttar. Tunnustafirnir komu í búntum, þ.e. hver tunna í
einu búnti. Efnið í þessum tunnum var kallað brenni. Það var
ekki þykkt, en vel unnið, slétt og áferðargott. Þessar tunnur voru
nokkuð víðar um miðju en til endanna og þrjár gjarðir voru á
hvorum enda. Allt virtist þetta passa og falla vel saman og því
má segja að tunnurnar hafi verið vel unnar og efnið í þeim gott.
Ákveðin þyngd af kjöti og salt var látinn í hverja tunnu, og var
kjötþyngdin 112 kg. Um saltþyngdina man ég ekki því það var
mælt í trékassa, sem til þess var smíðaður og hafður var slétt-
fullur, var þetta gert til flýtisauka. Aftur á móti varð maður að
vigta kjötið í hverja tunnu og hafði maður fasta vigt til þess. Lóð
voru á vigtinni til jafnvægis á móti kjötinu og kassa sem maður