Strandapósturinn - 01.06.1984, Blaðsíða 21

beykisstörf hjá verslun R.P.Rís. Tímanlega á sunnudag stóð
Brúnn hans afa, með hnakk og beisli, og beið þess að lagt yrði af
stað. Við börnin fylgdum pabba upp í Kvíabrekkuna. Kvaddi
hann okkur þar. Síðan smálengdist áfanginn sem við fórum með
honum, næsta haust upp á Reiðholt, þar næst alla leið upp undir
Hjalla. Þá var hámarkinu náð. Lengra fengum við ekki að fara.
Brún hafði hann hjá sér, því hann strauk ekki, en kom honum
fyrir hjá Magnúsi Lýðssyni, bónda og járnsmið í Kálfanesi. Þar
gekk pabbi að hestinum vísum, þegar hann lagði af stað heim-
leiðis, laugardaginn fyrir leitir. Svo fór hann aftur að afstöðnum
fjallskilum. Þá var það Brúnka sem kjörin var til ferðarinnar.
Hún strauk aftur norður.
Faðir minn var öil haustin á Hólmavík við áðurnefnd störf. Ef
um skipaferð var að ræða kom hann með því, annars gangandi
yfir Trékyllisheiði, jafnt þó hún reyndist ill yfirferðar sem oft var
á þeim tíma, ár ólagðar en uppbólgnar.
Ýmislegt var sem pabbi keypti á Hólmavík sem til nýjunga
taldist í þá daga. Skilvinda var frá því ég man fyrst til mín. Þær
voru þá aðeins á örfáum bæjum í sveitinni. Kom tvennt til.
Margir höfðu andúð á þeim og töldu skilda mjólk óholla. Berklar
voru þá óðfluga að breiðast út um landið og býsna margir gátu
þess til að samband væri þar á milli svo skilvindumjólk var alls
ekki borðuð ósoðin. Þá var líka venja að borða bankabyggs-
grauta kalda og flóaða mjólk út á og þótti lostæti. Enginn festi
trú á þessu heima þar sem pabbi var með þeim fyrstu sem fengu
þetta þarfaþing. Ekki þótti vandalaust að skilja. Þó var ég aðeins
ellefu ára þegar mér hlotnaðist sá frami að teljast hæf til þess.
Skilvindan var mjög seinvirk. Skálin tók sex merkur og var lengi
að tæmast en óðar var hún fyllt aftur og aftur, þar til allri mjólk
var lokið en hún var býsna mikil fyrst eftir fráfærurnar. Það tók
því í litla handleggi en smá vandist. Skilvindan var mikið há-
værari en þær sem síðar komu og öðru vísi að gerð. Símon, bróðir
minn, var fyrst til að byrja með hræddur, líklega við urgið þegar
skilið var. Pabbi sýndi honum fram á að ekkert væri að óttast.
Endaði það með því að hann settist út í gluggatóft við búr-
gluggann þegar verið var að skilja og tautaði: „Góð er við mig
19