Strandapósturinn - 01.06.1984, Page 56

Jóhannes Jónsson
Jólanótt árið 1906
Skyldurækni, að gera skyldu sína var eitt af þeim boðorðum
lifsins sem krafist var af góðum foreldrum að börn þeirra lærðu
og virtu hér áður fyrr.
Oft kom það fyrir þá að menn létu heldur lífið en bregðast
skyldu sinni og svo mun vera enn þó færri virði þá hugsjón en
áður var.
Sérstaklega var skyldurækni áberandi hjá læknum og ljós-
mæðrum, læknar fóru næstum því út í hvað sem var, jafnvel
fyrirsjáanlega ófæru, með ókunnum fylgdarmanni sem þeir vissu
ekki hvort mætti treysta á hættuleiðum, óveðri og slarki
norðurhjarans, alltaf voru þeir tilbúnir að fara af stað til hjálpar
þeim sem voru veikir eða á annan hátt þurftu læknis með. Sömu
sögu var að segja um ljósmæðurnar, þær fóru næstum út í hvað
sem var til að sinna starfi því er þeim var trúað fyrir ljós-
mæðrastarfinu. Til eru margar sagnir um áræði þeirra og ötul-
leik við sín skyldustörf, en því miður eru margar þessar sagnir
óskráðar enn, þrátt fyrir ágætt ljósmæðratal. Ég ætla að skrá hér
eina sögu eins og mér var sögð hún eftir að ég komst til vits og
ára.
Árið 1906 bjuggu á Svanshóli í Bjarnarfirði í Strandasýslu
hjónin Guðrún Guðmundsdóttir og Jón Kjartansson. Einnig
bjuggu þar hjónin Ingimundur Jónsson og Ólöf Ingimundar-
dóttir.
Guðrún var þunguð og á aðfangadagskvöld þetta ár tók hún
léttasótt og var þá brugðið við að ná í ljósmóður sem þá var
54