Strandapósturinn - 01.06.1984, Qupperneq 57

Steinvör Sigurðardóttir, systir Stefáns skálds frá Hvítadal.
Steinvör var í húsmennsku í Bæ á Selströnd ásamt manni sínum,
Guðmundi Eymundssyni.
Veðri var þannig háttað að norðan stórhríð var á og illfært
bæja milli nema fyrir þaulkunnuga og hrausta menn. Ingi-
mundur bóndi hafði verið lasinn að undanförnu, þó lagði hann
af stað að sækja ljósmóðurina. Hann fór að Bakka í Bjarnarfirði,
en þar bjó þá Andrés Jóhannsson, maður lágvaxinn og grannur
en svo hertur í striti áranna að fyrr myndi hann dauður liggja en
gefast upp. Þennan mann fékk Ingimundur til fylgdar við sig og
héldu þeir sem leið lá niður að Kaldrananesi. Þá var Ingimund-
ur, sem annars var dugnaðarmaður, farinn að finna allmjög til
lasleika síns, svo þeim félögum kom saman um að ekkert vit væri
í því fyrir Ingimund að leggja á Bjarnarfjarðarháls, sem er allhár
fjallvegur milli Bjarnarfjarðar og Steingrímsfjarðar. Þeir fóru
því heim að Kaldrananesi og hittu að máli ungan mann er hét
Kjartan Ólafsson, afburða dugnaðarmaður frískur og léttur á
fæti, ötull og ótrauður. Þeir spurðu Kjartan hvort hann teldi
fært yfir hálsinn í þvílíku veðri. Kjartan svaraði að bragði, það
fer enginn að nauðsynjalausu yfir Bjarnarfjarðarháls í svona
veðri. Þeir sögðu honum þá hvernig ástatt væri á Svanshóli og
þeir væru að sækja ljósmóður, en nú væri Ingimundur svo lasinn
að hann treysti sér ekki lengra. Kjartan bauðst þá til að fara með
Andrési og freista þess að ná í ljósmóðurina. Þeim félögum gekk
allvel ferðin yfir hálsinn, enda undan veðri að fara, og komu að
Bæ klukkan 11 um kvöldið. Þeir komu að máli við ljósmóðurina
og spurðu hvort hún treysti sér til að fara þar sem á móti veðri
væri að sækja. Ekki taldi ljósmóðirin að það myndi aftra sér frá
að gegna skyldustörfum sínum og bjóst sem fljótast til ferðar.
Var svo lagt af stað móti hríðinni og veðurofsanum, Kjartan fór
fyrstur og bar tösku Steinvarar en á eftir fóru þau Steinvör og
Andrés og leiddi Andrés hana svo henni yrði léttari gangan móti
veðrinu. Segir nú ekki af ferðum þeirra fyrr en þau komu á
norðurbrún Bjarnarfjarðarháls. Ekki var Kjartan viss um að þau
væru á réttri leið, en veðurofsinn svo mikill, náttmyrkur og
snjókoma, að ekki sást framundan nema örfá skref. Kjartan segir
55