Strandapósturinn - 01.06.1984, Blaðsíða 149

undir mér í stað veltandi skips undanfarnar nætur. Vaknaði ég
því vel hress morguninn eftir draumlausa nótt.
Eins og gengur í sveitum var alltaf eitthvað að snúast. Dag-
arnir liðu fljótt og fyrr en varði var komið að engjaslætti. Þá var
haldið til á engjunum og einungis komið heim um helgar. En
þaðan þurfti að reiða heyið heim og kom það í minn hlut að fara
a milli með lestina sem var að mig minnir 6 eða 7 hestar og voru
þeir reknir lausir. Þetta var um klukkutíma ferð og venjulega var
með í förinni einn af þeim bestu vinum sem ég kynntist þarna á
Ósi. Það var hvolpur sem kallaður var Snotra og sat hún á
hnakkkúlunni á leiðinni. Hún hafði fæðst nokkru áður en ég kom
og urðum við fljótt bestu vinir og máttum tæplega af öðru sjá.
Svo kom að því að ráðningartími minn var liðinn. Kvaddi ég
heimafólkið með söknuði, að ég tali ekki um hvað ég saknaði
Snotru minnar, það varð að loka hana inni á meðan ég var að
hverfa á braut.
1 Hólmavík steig ég um borð í Esjuna, sem skyldi vera far-
kostur minn heimleiðis. Eins og Súðin um vorið, þá fór hún inn á
hverja höfn. Ég man það t.d. glöggt að við þurftum að bíða nærri
fimm tíma eftir sjávarföllum inn á Búðardal. Enda vorum við nú
ekki nema viku á leiðinni. En mikið var gott að koma heim
loksins þegar við komum til Reykjavíkur, því heima er jú alltaf
best.
Svo var það sumarið 1942. Þá dvaldist ég sumarlangt á
Kollabúðum og Skógum í Þorskafirði, sína vikuna á hvorum
stað. Einhvern daginn bað Kristján bóndi á Kollabúðum mig
um að fylgja ferðamönnum til Hólmavíkur. Ég gerði það auð-
vitað þótt ég hefði aldrei farið þessa leið hvorki fyrr né síðar. Það
heppnaðist samt allt vel. En þegar ég var laus við ferðamennina
og fór að tygja mig heimleiðis kom ég auðvitað við að Ósi því leið
mín lá þar fram hjá. Þar var mér tekið með kostum og kynjum og
vitanlega var það Snotra sem fyrst tók á móti mér. Hún hnussaði
dálítið af mér og flaðraði síðan upp um mig. Eftir að hafa þegið
veitingar kvaddi ég heimafólk Snotra meðtalin. Og það segi ég
satt að ég sá tár glitra í augum hennar þegar ég kyssti hana að
skilnaði.
147