Ársritið Húnvetningur - 01.06.1956, Qupperneq 48

sem er um 200 m langur, enda var ekki unnið þar nema í 1—2
daga á ári hverju og þá aðeins af fáum mönnum. Nú eru ræsin
tvö sem á vegi þessum voru, löngu brotin niður og við það hafa
myndazt hin verstu fen, sem eru enn verri yfirferðar en keldumar
voru upphaflega. Þannig fer margt á aðra lund en ætlað er.
Okkur sofnaðist vel þarna í tjaldinu og ekki heyrðum við neitt
í úthurði þeim, sem gamlir menn greindu mér frá í æsku að héldi
til í Vesturáarmónum og vældi aumkunarlega undan veðrum. En
það var annað en iitburðarvæl, sem varnaði okkur svefns strax og
morgna tók, og það var spóinn. Hann vall án afláts rétt við
tjaldið svo okkur var meinað að sofa lengur en til kl. 5. Við vor-
um því nokkuð árla uppi og höfðum langan dag fyrir okkur, og
mest var það að þakka spóanum í Votahvammi. Við ákváðum
að skilja tjaldið þarna eftir og mestan farangur okkar og freista
þess að ná í tjaldstað að kvöldi. Um sexleytið héldum við af stað
fram dalinn og fórum ofan við flóana og bæina. Refsstaðir verða
fyrst fyrir okkur. Það var ein af stórjörðum Laxárdals. Þar standa
enn miklir og ramgerir grjótveggir, enda voru miklar byggingar
á Refsstöðum á gamla vísu og stundum búið þar stórt, tún er
þar greiðfært og engjar miklar og véltækar. A móti Refsstöðum,
vestan við ána voru býlin Kárahlíð og Grundarkot. Á Grundar-
koti bjó um skeið Skúli sonur Bólu-Hjálmars. Sagt er að Hjálmar
kæmi eitt sinn í heimsókn þangað og fyndist lítið til um búskap
sonar síns, því hann orti þá þessa vísu:
„Mæðukúlur kembandi
kropinn að heljarsnaga.
Allskyns fúla og andstreymi
andar úr Skúla rassgati.“
Nokkuð kaldar kveðjur frá föður til sonar.
Síðasta jörðin í Laxárdal, sem verður á leið okkar, er Litla-
Vatnsskarð. Hún er við mynni samnefnds skarðs, sem liggur þar
austur í fjöllin, og það skarð ætluðum við að fara til Víðidals.
Litla-Vatnskarð er um 4 km á lengd og var mikil samgönguleið
milli sýslna áður fyrr. Það er greiðfært og ekki hærra í botninn
en Laxárdalur. Hrikahá fjiill eru beggja vegna skarðsins, einkum
að norðan og gróðurlaus hið efra. Botn skarðsins er hins vegar
allur gróinn og skiptast þar á þurrar og greiðfærar grundir, skrið-
46