Andvari - 01.01.2012, Blaðsíða 17

ANDVARI
RÓBERT ABRAHAM OTTÓSSON
15
Furtwánglers, meðal annars Níundu sinfóníuna og Missa solemnis eftir
Beethoven, verk sem hann átti sjálfur eftir að stjórna á öðrum slóðum
síðar á ævinni. Hann sótti tónleika þeirra af mikilli ákefð og minntist
þess síðar hvernig skólafélagarnir kepptust um að fá bestu sætin af
þeim sem nemendum var úthlutað nokkrum klukkustundum áður en
tónleikarnir hófust - á bak við fremstu stúkurnar:
Við stóðum í röð og reglu, en æst af eftirvæntingu. - Loksins heyrðist í lykla-
skrölti húsvarðanna. Hurðin opnaðist. Og þá var um að gera að vera frár á fæti.
Þegar komið var í anddyrið, hófst skefjalaust kapphlaup. Fram hjá föðurlegum
lögregluþjónum, fram hjá brosandi fatageymslukonum, - áfram, áfram, eftir
endilöngum göngum hússins. Við stukkum yfir þrep og handrið, klifruðum
yfir stólaraðir. Þegar markið var í nánd, varð að hnitmiða á ákveðinn stól og
hendast á hann með þeim þunga og þeirri leikni, sem aðeins reynslan gat kennt.
Þá mátti kasta mæðinni.9
Þótt Róbert dýrkaði Bruno Walter öðrum mönnum fremur tókust
ekki með þeim persónuleg kynni fyrr en í Kaupmannahöfn árið 1935,
þegar báðir höfðu flúið heimaland sitt. Walter var gyðingaættar og
velgengni hans sem óperustjóra í Múnchen hafði bakað honum sér-