Andvari - 01.01.2012, Síða 37

ANDVARI
RÓBERT ABRAHAM OTTÓSSON
35
eindæmum vel. Var það ekki síst þakkað styrkri stjórn Róberts, eins og
einn gagnrýnandi gat um í umsögn sinni: „Ég held að sinfóníuhljóm-
sveitin hafi aldrei flutt dramatíska tónlist eins vel eða betur en í þetta
sinn, enda var Róbert Abraham Ottósson sá listamannanna allra sem
ákafast var fagnað á frumsýningu; og hann er vel að heiðrinum kom-
inn.“76 Tveimur árum síðar stýrði hann Don Pasquale eftir Donizetti,
en aldrei fékk hann tækifæri til að stjórna Galdraskyttunni eftir Weber
eða Ævintýrum Hoffmanns eftir Offenbach, sem hann nefndi oft sem
heppileg viðfangsefni fyrir Þjóðleikhúsið - hvað þá Töfraflautunni eða
Fídelíó sem í huga hans voru flestum óperum æðri.77
„... ásamt skömmum Abrahams ..."
Innan veggja heimilisins var Róbert hvers manns hugljúfi en í tónlist-
inni var hann skapbrigðamaður. Hann þoldi ekki meðalmennsku heldur
krafðist þess að flytjendur gæfu allt sem þeir áttu í flutninginn; vett-
lingatök voru honum síst að skapi. Tónlistarflutningur á íslandi stóðst
tæplega samanburð við það sem hann átti að venjast frá Berlín og París
enda gat hann stokkið upp á nef sér þegar illa gekk, hrópað ókvæðisorð
að söngvurum eða hljóðfæraleikurum og rokið á dyr. Á einni æfingu
Samkórsins í Menntaskólanum á Akureyri gekk brösuglega að æfa
kórþátt eftir Johannes Brahms og þá brá svo við að Róbert „snaraðist
út“ í reiði sinni, eins og hann orðaði það sjálfur síðar. Þá orti Kristján
frá Djúpalæk, sem var einn söngvaranna:
Oma lögin eftir Brahms,
undurþýð og dreymin,
ásamt skömmum Abrahams
út í himingeiminn.78
Þegar Róbert var kominn til Reykjavíkur og æfði Útvarpskórinn og
Sinfóníuhljómsveitina var hann vís til að reyta hár sitt ef illa gekk;
þegar verst lét rauk hann út og gekk hring kringum Tjörnina meðan
honum rann reiðin. Ef eitthvað fór úrskeiðis á tónleikum átti hann það
til að slá af og byrja upp á nýtt. Eitt sinn þegar Útvarpskórinn söng
kantötu eftir Bach í Dómkirkjunni riðluðust strengir og blásarar í inn-
gangi hljómsveitarinnar. Þegar Guðmundur Jónsson söng aríu veiði-
mannsins í Arstíðum Haydns í Gamla bíói kom hann vitlaust inn eftir