Andvari - 01.01.2012, Side 90

88
SIGRÚN MAGNÚSDÓTTIR
ANDVARI
mönnum fornöldina, en vita ekkert um þessa tíma, því þeir standa úti í horni og eru
alltaf að segja „ója“ og þá og þá.65
Bréf Hallgríms til Konráðs stuttu eftir „pereatið“ var einkar athyglisvert.
Hann byrjaði bréfið venjubundið með því að spyrja Konráð eftir störfum hans
við orðabækur og málfræði. A hið alvarlega ástand í skólanum vill hann helst
ekki minnast og bregður fyrir sig latínunni eins og orðin verði sársaukaminni
fyrir vikið:
I flestum ef ekki öllum bréfum mínum til yðar á seinni tíð, hefi eg ekki getað á mér
setið að spyrja yður, hvað dönsku orðabókinni yðar handa Islendingum liði, og hafið þér
veitt mér eftirlæti að lofa mér í bréfum yðar að vita, hvernig henni hefir miðað áfram
og hverjum farartálma hún hefir mætt. En nú er svo komið, hafi henni ekki skapast
nýjar tálmanir að eg fer að vonast eftir að sjá hana sjálfa, auðnist mér að lifa til vors. ...
Hvernig á ferð Egilsens til Kaupmannahafnar stendur, animus meminisse horret
luctuqve refugit (hryllir hugann við að minnast á og leiðir það mæðuefni hjá sér). ...
Með póstskipi sæki eg um lausn frá embætti því, sem eg hefi þjónað í 40 ár.66
Hallgrímur dvaldi ekki lengi við atburðina í skólanum, en gat um uppsagnar-
bréf og langan kennaraferil. Bæði í upphafi bréfsins og lokaorðum kemur
fram ákveðinn uppgjafartónn, um að Konráði takist ekki að koma orðabók-
inni út og að hann lifi ekki að sjá hana prentaða. Um sama leyti skrifaði
Hallgrímur öðrum fyrrum nemanda og Fjölnismanni, Brynjólfi Péturssyni,
og bað hann að herða á því við Madvig að hann fái lausn frá skólastjórn-
inni. Hallgrímur tilgreinir fimm ástæður þess að hann sæki um lausn: aldur,
sjón, veikindi, langan starfsaldur og rétt sé að yngri maður taki við. Brekkan
frá Austurvelli upp að Lærða skólanum reyndist honum erfið sökum mæði.67
Hallgrímur hætti í skólanum 1. nóvember 1850 og í blaðinu Þjóðólfi var birt
kveðja skólapilta til hans.
Æfi manns hefur afmælt svið -
sem fagur geisli fyrst í heiði
fölnar æ þegar hallar skeiði -
eins hverfur þróttur elli við;
en þá er hvíldin þægust gjafa
þeim, sem að lengi unnið hafa,
einkum þá lofstír ljóma ber
á leiðina, sem að farin er.
Einhuga - skólans er það - mál,
að sá hafi nú úr sæti vikið,
sem voru gagni unni mikið,
og hugði engum hrekk nje tál.
Hann, sem að iðnin aldrei þreytti,