Rökkur - 01.10.1922, Qupperneq 35

Ótal hugsanir fæddust í huga hans á leiðinni þangað. Honum
er þungt í hug, því enn hefir hann ekkert frétt af Gösku.
En það er aðfangadagskvöld. Hann er á leiðinni í heimboð. Og
hann á að vera kátur og glaður.
Hjónin tóku á móti honum með opnum örmum. —
Hann talaði við þau langa stund, alltaf um ísland, bara ísland.
— En nú átti að fara að kveikja á jólatrénu. Bráðum mundi „Heims
um ból“ hljóma um stofurnar. Gleðin skína á hverju andliti. Friður
búa í huga hvers manns.
„Jólabréf,“ sagði húsbóndinn brosandi. „Það var sent með það
frá spítalanum."
Hönd Gunnars skalf, þegar hann opnaði það. Það var frá Hábæ.
Hjartað barðist ákaft um í brjósti hans meðan hann las það:
Hábæ, 23. 12. 1914.
„Kæri Arnar!
Gaska er mikið veik. Það hafði gleymzt að senda skeytið frá
gistihúsinu — og það kom of seint. Við höfðum lesið í blöðunum
um afdrif „Úraníu“. Og við töldum víst, að þér hefðuð verið með.
Gaska komst að þessu. Hún fékk snert af hjartaslagi. Það varð
að skera utan af henni fötin. Við héldum, að hún mundi deyja í
höndunum á okkur. Hún lá lengi með óráði og hita og talaði án
afláts um yður.
Nú er henni batnað svo, að hún hefir fullt ráð og rænu. Hún
veit nú, hvernig í öllu liggur.
Hún skrifaði nokkur orð á miða, þótt hún ætti örðugt með það,
vesalings Gaska.
Verið þér nú sterkur, Gunnar.
Jólin geta orðið döpur fyrir yður og okkur öll. En þér verðið
að koma hingað, kæri Gunnar. Hvergi getur yður þó liðið betur
en hér — og Gaska bíður eftir yður.
Yðar
Marie Larsen.“
Hann tók miða Gösku.
Höndin á miðanum var óstyrk. Hún hafði kysst bréfið og tár
35